Ένα ταξίδι ζωής.
Μοναδικό από κάθε άποψη, ένα ταξίδι που δεν θα ξεχάσετε ποτέ. Αλάσκα του λευκού, του πάγου, του πρασίνου.
Ένα ταξίδι που από το λύκειο έλεγα πως θέλω να κάνω.
Ετσι πέρασαν τα χρόνια και να’ μαι στο αεροπλάνο για Βανκούβερ.

Από αυτή την πόλη του Καναδά θα ξεκινήσει ουσιαστικά το ταξίδι μου στην Αλάσκα. Θέλω να γνωρίσω την πολιτεία αυτή της Αμερικής με καράβι. Κρουαζιέρα λοιπόν. Αν και θα μπορούσα να διαλέξω να πάρω πλοίο και από το Σιάτλ των ΗΠΑ ή ακόμη αν είχα πολλές μέρες στη διάθεση μου από το Σαν Φρανσίσκο.
Η Αλάσκα συνορεύει ανατολικά με τον Καναδά και βρέχεται από τον Ειρηνικό ωκεανό και τον Αρκτικό ωκεανό.

Aρχικά η Αλάσκα ανήκε στη Ρωσία ως το 1867 όπου πουλήθηκε (ναι καλά ακούσατε) στις Η.Π.Α. από τον Αλέξανδρο Β´ στο ποσό των 7.200.000 $, ποσό εξευτελιστικό, όπως καταλαβαίνετε. Έτσι, λοιπόν, το 1959 ανακηρύχθηκε ομοσπονδιακή πολιτεία τους και είναι η 47η.

Η εξερεύνησή της άρχισε  το 1741 από τον Βίτους Μπέρινγκ για λογαριασμό της Ρωσίας. Στη συνέχεια το 1778 ο Τζειμς Κούκ ως τις αρχές του 18ου αιώνα δημιούργησε αποστολές  εξερεύνησης από τον Ειρηνικό ως τον βόρειο παγωμένο ωκεανό.  

Η σημαντική εξερεύνηση όμως οφείλεται κυρίως στους Σιβηριανούς και Αμερικανούς κυνηγούς που το 1784 ίδρυσαν εταιρίες για το κυνήγι ζώων και εμπόριο γουναρικών. 

10:30 ώρα Βανκούβερ. Επιβιβάζομαι στο πλοίο. Ένα πολυτελέστατο ναυπηγημένο το 2000 με έλληνα πλοίαρχο και Έλληνες ανώτερους αξιωματικούς και αυτό γιατί η εταιρεία  που πουλήθηκε σε Αμερικανούς είχε ιδρυθεί από ελληνική εφοπλιστική οικογένεια και εδώ πρέπει να σας πω πως η κρουαζιέρα γενικά είναι ελληνική  ιδέα. Αφού πάω στην καμπίνα μου με το μεγάλο μπαλκόνι στον ωκεανό, τακτοποιώ τα πράγματά μου, τα μπουφάν που έχω φέρει από την Αθήνα γιατί θα τα χρειαστώ. Θυμηθείτε πως θα πρέπει να πάτε στην Αλάσκα, αν ποτέ το αποφασίσετε, καλοκαίρι  μέχρι και την πρώτη εβδομάδα του Σεπτέμβρη γίνονται ταξίδια μετά αρχίζει ο χειμώνας και  τα καράβια αλλάζουν θάλασσες και προορισμούς.

Στην Αλάσκα συναντάμε ποικιλία κλιματικών ζωνών  ξεκινάμε από τα νότια που το χειμώνα δεν ξεπερνά τους -15° και το καλοκαίρι 23° και όσο ανεβαίνουμε  πέφτει. Μπορεί να φτάσει να ξεπερνά τους -40° βαθμούς Κελσίου το χειμώνα και το καλοκαίρι που μας ενδιαφέρει το πολύ 10° 

16:00 ώρα απόγευμα και το καράβι για Αλάσκα σφυρίζει περνώντας την μεγάλη γέφυρα της όμορφης αυτής πόλης της Βικτόριας αποχαιρετώντας τη  ενώ  ο κόσμος είναι όλος στο κατάστρωμα και στα μπαλκόνια φωτογραφίζοντας τις στιγμές.

Το πρώτο βράδι θα περάσει όπως συνηθίζεται με πολύ φαγητό στους μοναδικούς μπουφέδες του πλοίου. Όλη η επόμενη μέρα είναι εν πλω ενώ το πλοίο ταξιδεύει στα χωρικά ύδατα του Καναδά δεν μπορείς να χορτάσεις το τοπίο γιατί πλέει κοντά στη στεριά και μπορείς να βλέπεις τα πάντα απέναντι. 

Εντύπωση μου κάνουν τα απέραντα δάση με έλατα που καταλήγουν στη θάλασσα. Δεν το είχα ξαναδεί, έλατα στη θάλασσα. 

2η μέρα. Εν πλω για Αλάσκα

Η δεύτερη μέρα μας ηλιόλουστη και είπα να πάρω λίγο χρώμα από τον ήλιο του ειρηνικού ωκεανού γιατί σκέφτομαι πως όσο ανεβαίνουμε βόρεια η θερμοκρασία θα πέφτει και τις επόμενες μέρες θα είναι απαγορευτική για ηλιοθεραπεία.

Έτσι πέρασα όλη μου τη μέρα σε βόλτες στα μαγαζιά, σπα, μπάνιο στις πισίνες και διάδρομο απαραίτητα μήπως μπορέσω και  χάσω θερμίδες από το φαγητό που σερβίρεται όπου μπορείς να φανταστείς στο πλοίο, κάθε γωνία και πειρασμός.

3η μέρα 

Και το πλοίο πλέει πια στη θάλασσα του κόλπου της Αλάσκας 

Είναι μεσημέρι και μπαίνουμε σε ένα μαγικό κόλπο από τους τόσους που έχουμε προσπεράσει και μια μεγάλη προβλήτα για να δέσει το τεράστιο πλοίο απλώνεται μπροστά μας. Δεν διακρίνω τίποτα εκτός από καταπράσινους όγκους από έλατα μα κάπου θα μας οδηγεί αυτό το μονοπάτι και να μετά από μια στροφή ξεπροβάλουν κάποια μικρά ξύλινα χρωματιστά σπιτάκια μέσα στα δέντρα. Χωριό είναι αυτό; Α ξέχασα να σας πω πως η προβλήτα στηριζόταν σε μεγάλους κορμούς δέντρων, πολύ εντυπωσιακή. 

Η περιοχή ονομάζεται  Icy Strait Point  Hoonah -Angoon. Από εδω φίλοι μου σε αυτο μικρό χωριουδάκι, ψαροχώρι για τους ντόπιους αλλά για μας τους επισκέπτες σημείο αναφοράς γιατί απο εδω θα ξεκίνησει η περιπέτεια της αναζήτησης των φαλαινών της Αλάσκας. Ώσπου να έρθει η σειρά μας να επιβιβαστούμε στο καράβι της αναζήτησής μας των φαλαινών, είπα να κανω μια μικρη βόλτα στα όμορφα σπιτάκια του μικρού αυτού χωριού με τους χαρακτηριστικούς κατοίκους του, όλοι  απόγονοι της ωραίας φυλής των  ταλαιπωρημένων Ινδιάνων, τους αγαπώ, υπερήφανος λαός, ευγενής αλλα λιγο απόμακρος.

‘Ενα ξύλινο μεγαλύτερο από τα άλλα σπίτια μου τράβηξε την προσοχή. Ήταν ένα παλιό κονσερβοποιείο σολομού και τόνου από την Αλάσκα αλλά και  άλλων ψαριών που τα περασμένα χρόνια έδινε ζωή στη περιοχή. Σήμερα είναι μουσείο και πράγματι έχει πολύ ενδιαφέρον.

Αφού χάζεψα στο μουσείο και στα μαγαζάκια για δωράκια και αναμνηστικά  έφτασε και η  δική μου  ώρα να επιβιβαστώ.

Και να με στο μικρό καραβάκι με λίγους ακόμη εξερευνητές  να γλιστράμε στα σκούρα νερά του κόλπου της Αλάσκας προς αναζήτηση των μεγάλων αυτών θηλαστικών. 

Ο καπετάνιος μας σε αυτό το πλεούμενο είναι γυναίκα, και όμορφη μπορώ να πω, ακόμα και οι ναύτες, όλες γυναίκες.  Ρε μπράβο! 

Αφού μας καλωσόρισε μας είπε πως  θα θα ανοιχτούμε στα στενά του κόλπου για να συναντήσουμε  φάλαινες. Είχαν  περάσει  κοντά 40 λεπτά  και τίποτα. Ξαφνικά οι χαρακτηριστικοί πίδακες με το νερό  ξεπρόβαλαν σε απόσταση 200 μέτρων. Στροφή το καραβάκι μας προς τα εκεί γρήγορα – γρήγορα μήπως θελήσουν να αναδυθούν, ώσπου να φτάσουμε έφυγαν.

Αυτό έγινε πάνω από 10 φορές. Μας πήγαιναν μια εδώ μια εκεί, μια πιο μακριά,  λες και ήθελαν να μας κοροϊδεύουν. Άρχισα  να θυμώνω. Να έχω έρθει μέχρι εδώ, να έχω πληρώσει για να τις συναντήσω και αυτές να μην θέλουν να βγουν ε όχι !  

Έκανε και ένα κρύο! Ο ήλιος άρχισε να κρύβεται, άρχισε να σκοτεινιάζει είχαν περάσει 2 ώρες και έπρεπε να γυρίσουμε γιατί το κρουαζιερόπλοιο έπρεπε να σαλπάρει. 

Νεύρα και απογοήτευση μαζί και εκεί που το καραβάκι μας είχε πάρει το δρόμο τις επιστροφής και σε απόσταση 50 μέτρων από μπροστά μου να το σιντριβάνι πάλι,  δεν πρόλαβα να βγάλω τη φωτογραφική μηχανή ήταν δεν ήταν 10 μέτρα και να τη να ξεπροβάλει μπροστά μου, μα πόσο μεγάλη Θεέ μου! Στο μυαλό μου ήρθε η σκέψη πως μπορεί να μας αναποδογυρίσει, αμέσως όμως έφυγε. Πραγματικά πλησίασε τόσο κοντά μου που μπορώ να σας πω πως αν άπλωνα το χέρι μου θα την ακουμπούσα!

Είδα το μάτι της μεγάλο να με κοιτάζει. Ξαφνικά και άλλη μια να ξεπροβάλει! Αδύνατον και τρίτη φάλαινα φίλοι μου, δεν το πιστεύω αυτό που βλέπω.

 Μοναδικό! Μας ακολουθούσαν,  έμπαιναν και έβγαιναν εναλλάξ δεν ξέρω τι έκαναν, τι παιχνίδι πρέπει να ήταν, κάποια στιγμή βγαίνουν και οι τρεις μαζί, κάτι σαν να βλέπεις συγχρονισμένη κολύμβηση, σηκώνονται ψηλά με τα κεφάλια και τα στόματα ανοιχτά βγάζοντας μια πολύ δυνατή κραυγή. Είχα μείνει άφωνος με αυτό που αντίκριζα!

Καταδύθηκαν και εξαφανίστηκαν είχε πια νυχτώσει και από το μεγάφωνο του μικρού μας πλοίου η  καπετάνισσά μας με πολύ χαρούμενη φωνή αλλά και με έκπληξη μας είπε πως αυτό που είδατε  σήμερα είναι πολύ σπάνιο, είσαστε πολύ τυχεροί.

Χαλάλι τα χρήματα, οι δυο ώρες αναζήτησης, το κρύο, όλα χαλάλι! Θέλω να το ξαναζήσω. Μοναδική Αλάσκα.

4 μέρα στην Αλάσκα 

Τζούνο  Juneau 

Είναι 9 το πρωί και ανοίγοντας τις κουρτίνες της καμπίνας μου αντικρίζω την πρωτεύουσα της Αλάσκας από το 1906 της 47 πολιτείας των ΗΠΑ, το Τζούνο. Το πλοίο έχει δέσει στο όμορφο λιμάνι μέσα στη μικρή θα έλεγα πόλη με χαρακτηριστικά  διώροφα και  και τριώροφα  ξύλινα χρωματιστά  σπίτια  που φωτίζουν το τοπίο  ανάμεσα στα γκρι νερά της θάλασσας και τα καταπράσινα δάση που εκτείνονται πάνω από τη πόλη των 32.164 κατοίκων σύμφωνα με την απογραφή του 2011.

Τα απότομα βουνά 1.200 μέτρων που ξεκινούν πάνω από την πόλη αποτελούν το πεδίο πάγων του Τζούνο και έχουν 30 παγετώνες.

Από εδώ ο επισκέπτης θα προγραμματίσει τις επισκέψεις  του στα διαφορά σημεία της Αλάσκας 

Το Τζούνο φίλοι μου άρχισε να αναπτύσσεται  από τη δεκαετία του 1880 όταν εδώ δημιουργήθηκε μεγάλος καταυλισμός χρυσοθήρων  που έρχονταν για να βρουν τα μεγάλα κοιτάσματα χρυσού που έκρυβε και κρύβει αυτό το μέρος.

Που να το ήξεραν οι Ρώσοι που την πούλησαν την με τόσα λίγα χρήματα στους Αμερικανούς, και μέχρι σήμερα δεν το έχουν ξεπεράσει μιας και η Αλάσκα με  τους θησαυρούς που κρύβει στο υπέδαφος της έχει ανεβάσει κατα πολύ το κατά κεφαλήν εισόδημα των ΗΠΑ.

Το δε όνομα Τζούνο το παίρνει από το χρυσοθήρα Τζο Τζούνο 

Κάνω ένα ντους γρήγορα – γρήγορα και θα ανέβω στο εστιατόριο του πλοίου στον 15 όροφο να πάρω πρωινό γιατί έτσι όπως έχει δέσει το πλοίο είναι σαν να τρως πάνω στην πόλη. 

Να’μαι στους δρόμους με τον κόσμο να πηγαινοέρχεται στις δουλειές του  και τους επισκέπτες να κάνουν επελάσεις σε καταστήματα. 

Πολλά τα μαγαζιά. Έχει καλή αγορά για γούνες, εγώ ούτε που πάτησα το πόδι μου και πολλά χρυσοχοεία, κοσμηματοπωλεία, ούτε σε αυτά μπήκα, πάντως ήταν όλα γεμάτα. Ψωνίζουν οι ξένοι έτσι όπως καταλαβαίνετε η οικονομία της περιοχής βασίζεται κατα πρώτον στο εποχιακό τουρισμό που φτάνει το 1 εκατομμύριο επισκέπτες.

Εγω μετα απο μια μικρη βολτούλα εκεί στο λιμάνι πήγα να επισκευθώ το μουσείο για την Αλάσκα  Alaska State Museum κάνοντας μια επιλογή ανάμεσα στα 10 και πάνω που εχει  για να κανω μια βουτιά στην ιστορία της περιοχής αυτής.

Πέρασα πολύ όμορφα και τι δεν είδα! Όλα όσα έχουν να κάνουν  με το παρελθόν, τη ζωή, την ιστορία, τους πολέμους, θαύμασα και τις ωραίες ενδυμασίες ανδρών και γυναικών και ενώ η ώρα είχε περάσει χωρίς να το καταλάβω ήθελα να δοκιμάσω και την κουζίνα του Τζούνο.

Ψάρι φυσικά φίλοι μου. Σολομό φρεσκότατο, που μόλις τον είχαν ψαρέψει  οι ντόπιοι ψαράδες. 

Θέλω να σας πω πως ο σολομός του ειρηνικού είναι πολύ καλύτερος μα πολύ πολύ καλύτερος από του ατλαντικού, που τρώμε εμείς στην Ελλάδα. Το έχω διαπιστώσει σε άλλο μου ταξίδι πριν κάτι χρόνια στο Βανκούβερ του Καναδά και σε ένα χωριό που βγάζει, λένε, τον καλύτερο σολομό του κόσμου, στο Λάντνερ (Ladner).

Έτσι απόλαυσα έναν εκπληκτικό σολομό τέλεια  ψημένο με συνοδεία πατάτας τηγανητής. Είναι χαρακτηριστικό πιάτο που πρέπει να δοκιμάσετε όταν βρεθείτε εδώ. 

Από το πρωί μου είχε κάνει εντύπωση ένα τελεφερίκ που ήταν πολύ κοντά στο πλοίο γύρο στα 100 μέτρα.

Έτσι  χωρίς καθυστερήσεις βγάζω εισιτήριο και να με να ανεβαίνω σιγά – σιγά το καταπράσινο βουνό με θέα όλη την πόλη, το λιμάνι με τα κρουαζιερόπλοια και όλα τα μικρά καραβάκια.

Ενα τουριστικό περίπτερο ήταν τελικά με ένα καφέ και μικρό εστιατόριο αλλά και ένα  μεγάλο κατάστημα με σουβενίρ.

Στο πίσω μέρος  μια μεγάλη πόρτα σε οδηγούσε σε έναν μυστικό κήπο του μεγάλου δάσους. 

Έτσι πήρα το τελεφερίκ και να’μαι κολλημένος στο τζάμι να κατεβαίνω θαυμάζοντας τη θέα της πόλης του Τζούνο με τα μεγάλα κρουαζιερόπλοια και τα πολλά καραβάκια της Αλάσκας.

Κοίταξα το ρολόι μου και κατάλαβα πως ήταν η ώρα να πάρω το λεωφορείο για μια εκδρομή, που είχα κλείσει μέσα στο καράβι. Θα επισκεπτόμουν τον καταρράκτη Nugget Falls δίπλα στον παγετώνα Mendenall  που ηταν 20 λεπτά με το λεωφορείο, λιγο έξω απο το Τζούνο.

Η ξεναγός μας μέσα στο χαρακτηριστικό αμερικάνικο λεωφορείο άρχισε να μας μιλάει για την Αλάσκα, την ιστορία και τα παγόβουνα. Ωραία τα έλεγε. Μου έκανε εντύπωση η αναφορά της στο ότι η πολιτεία αυτή ζητάει ανθρώπους να δουλεύουν εκεί το χειμώνα και πως οι μισθοί είναι πολύ υψηλοί. 

Ο καιρός δεν ήταν πολύ καλός. Αύγουστος μήνας, καλοκαίρι αλλά εδώ στην Αλάσκα μπουφάν με πούπουλο φόρεσαμε με  το κρύο που έκανε, είχε και μια συννεφιά!   Το πρωί ψιλοβρέχε και έπρεπε τώρα να περπατήσουμε μια απόσταση μπορεί και 2 χιλιομέτρων μέσα στο δάσος για να φτάσουμε στον καταρράκτη. 

Μετά από μια πεζοπορία μέσα σε μικρά μονοπάτια, υγρά καταπράσινα σαν ζούγκλα ξεπρόβαλε ο καταρράκτης σε ένα μεγάλο άνοιγμα και στο βάθος ο παγετώνας. 

Όπως καταλαβαίνετε δεν αρκέστηκα να τον θαυμάζω από μακριά όπως όλοι. Ήμουν ο πρώτος που πλησίασα σε τόσο κοντινό σημείο που το παγωμένο νερό με ψιλό έλουσε αφού έβγαλα τις απαραίτητες φωτό. Επέστρεψα και πήρα το κίτρινο λεωφορειάκι για να με γυρίσει στη πόλη.

Γυρίζοντας κουρασμένος το απόγευμα προς βράδυ στο πλοίο θέλω να σας πω πως παρατήρησα στο  λιμάνι του Τζούνο πολύ ακριβά και μεγάλα γιωτ, ρωτώντας το βράδυ στο πλοίο γιατί έχει τόσο μεγάλες θαλαμηγούς μου είπαν πως έρχονται οι πλούσιοι με τα σκάφη τους εδώ για ψάρεμα. 

Το δείπνο στο πλοίο ήταν και αυτό τέλειο. Το φωτισμένο Τζούνο η πρωτεύουσα της Αλάσκας και  από ψηλά ήταν μαγική και οι σεφ του πλοίου είχαν  ετοιμάσει πάνω από 30 διαφορετικές σπεσιαλιτέ Αλάσκας

Ποσά κιλά θα πάρω Χριστέ μου σε αυτό το πλοίο ?

Καληνύχτα σας και … καλή μου χώνεψη!

5 Μέρα

Το πλοίο πλησιάζει το παγόβουνο 

Ξύπνησα πρωί 8:30 από το μπαλκόνι  η θάλασσα ήταν γεμάτη με πάγους. Μη φανταστείτε μεγάλους, μικρούς όγκους. Ανοίγω την μπαλκονόπορτα και ένας παγωμένος αέρας μου μούδιασε το πρόσωπο. Είχαμε ανέβει πιο ψηλά, πιο βόρεια Αύγουστος μήνας και το κρύο ψυγείου. 

Απο τα μεγάφωνα του πλοίου ακούστηκαν σε όλες τις γλώσσες εκτός ελληνικών βέβαια πως πρέπει να βγούμε στο κατάστρωμα του  πλοίου γιατί  θα προσεγγίζαμε σε απόσταση ασφαλείας το παγόβουνο Χόμπαρτ Hubbard Glacier 

Ένα από τα διασημότερα παγόβουνα του κόσμου εδώ στον κόλπο Γιακούτατ  Yakutat Bay που το φάρδος του φτάνει τα 11 χιλιόμετρα και το υψόμετρο του τα 3400 μέτρα.

Έτσι σιγά σιγά και αφού ντύθηκα με ό,τι ισοθερμικό, μάλλινο και πούπουλο είχα πάρει μαζί μου βγήκα στο κατάστρωμα, όπου  είχαν συγκεντρωθεί όλοι οι επισκέπτες με ό,τι καλύτερο σε μοντελάκι είχαν φέρει μαζί τους. 

Τουαλέτες, γούνες, στρας φτερά, πούπουλα, πανάκριβες φωτογραφικές μηχανές, τρίποδα, τηλεσκόπια, βιντεοκάμερες όλα απέναντι από τον παγετώνα Χόμπαρτ.

Το πλοίο άρχισε να κάνει περιστροφή  360°  μέσα στον κόλπο ώστε όλοι οι επιβάτες να μπορούν να θαυμάσουν το μοναδικό αυτό  τιρκουάζ χρώμα του διάσημου αυτού παγετώνα της Αλάσκας 

Ήθελα φίλοι μου να ακούσω το χαρακτηριστικό ήχο του παγόβουνου που σκίζεται και πέφτει στη θάλασσα αλλά δυστυχώς δεν ήμουν τυχερός δεν έγινε τίποτα και ζήλεψα την αδερφή μου που αυτό το έχει ζήσει, έτσι είπα πως θα ξανάρθω μήπως είμαι κι εγώ περισσότερο τυχερός.

Η αδελφή μου ( Έλσα Νέζου) στο Τζούνο στο ταξίδι της στην Αλάσκα το 1995.

Η ώρα είναι 12: 45  μεσημέρι και το γεύμα έχει σερβιριστεί στους μπουφέδες του πλοίου που είναι με ανοιχτές τις μηχανές απέναντι από το Hombart.

Το να απολαμβάνεις τα εξαιρετικά φαγητά από πολλές κουζίνες της γης είναι μια εμπειρία που μόνο η κρουαζιέρα μπορεί να σου προσφέρει. Έτσι και εγώ ζούσα τη στιγμή τρώγοντας και θαυμάζοντας το μοναδικό αυτό θέαμα.

Πότε πέρασε η ώρα δεν το κατάλαβα. Κατάλαβα όμως πως το καράβι είχε αλλάξει ρότα και από τα βόρεια άρχισε τώρα να κατεβαίνει και πάλι προς τα κάτω   

Αύριο θα βρισκόμαστε σε μια άλλη πόλη ξακουστή και αυτή της Αλάσκας, θα ξυπνήσουμε φίλοι  στο Κέτσικαν.

6η μέρα Κέτσικαν Αλάσκα

Το πρωί που ξύπνησα άνοιξα πάλι τις κουρτίνες της καμπίνας μου για να θαυμάσω τη θέα από τη βεράντα μου. 

Το Κέτσικαν ήταν μπροστά μου Η γραφική μικρή πόλη της Αλάσκας  στο νοτιότερο σημείο με τα πολύχρωμα και αυτή ξύλινα σπίτια  φτιαγμένη σχεδόν πάνω στη θάλασσα και τα καταπράσινα βουνά.  

Χαρακτηριστικό της πόλης που σου κάνει τη πρώτη και μεγαλύτερη εντύπωση όταν βγαίνεις από το κρουαζιερόπλοιο  είναι πως ο κύριος παραλιακός της δρόμος είναι χτισμένος πάνω σε πασσάλους.

Το περίεργο της όνομα Κέτσικαν στα ινδιάνικα σημαίνει  Τα βροντερά φτερά του αετού.

Φίλοι μου το Κέτσικαν θεωρείται η πρωτεύουσα του κόσμου για τον σολομό.

Και όπως καταλαβαίνετε οι περισσότεροι κάτοικοι είναι ψαράδες 

Όταν με το καλό κάνετε αυτή την κρουαζιέρα φροντίστε να κλείσετε από το πλοίο μια εκδρομή με ψαράδικα σολομού  που σε παίρνουν  και πας για κανονικό ψάρεμα που είναι  πραγματικά συναρπαστικό.

Αφού πήρα το πρωινό μου πάλι από τη μεγάλη τραπεζαρία του 15ου ορόφου του πλοίου και καταλαβαίνετε το λόγο, όχι για να κάνω οικονομία και να μην πάρω πρωινό έξω στα μαγαζάκια της πόλης αλλά για να πάρω πρωινό θαυμάζοντας από ψηλά όλο αυτό το μοναδικό τοπίο της πόλης, της θάλασσας και του βουνού της Αλάσκας

Το πρόγραμμα σήμερα ήταν αρκετά φορτωμένο.  Είχε βόλτα στην πόλη, εκδρομή σε ένα χώρο έξω από το Κέτσικαν  με τοτέμ, ένα θέαμα με ηθοποιούς, οπωσδήποτε φαγητό στην πόλη και ψώνια σε ένα εμπορικό κέντρο στο λιμάνι. Ξεκίνησα με τη βόλτα στον παραλιακό δρόμο με τους πασσάλους,  πρωινή φωτογράφιση για να έχουμε να θυμόμαστε και περπάτημα χαζεύοντας τα όμορφα σπιτάκια και τις μικρές βιτρίνες.

Βιάστηκα λίγο γιατί έπρεπε να προλάβω να δω μια παράσταση που μου είχαν πει και είχα βγάλει εισιτήριο από το πλοίο

Έτσι πέρασα το κατώφλι ενός κτηρίου που δεν έβλεπες τίποτα. Περπάτησα έναν διάδρομο και βγήκα σε ένα ξέφωτο.

Ένα αμφιθέατρο ξεπρόβαλε μπροστά μου με μια μεγάλη πισίνα και τεράστιους κορμούς να επιπλέουν.

Το σόου αρχίζει ενώ το αμφιθέατρο είναι γεμάτο και ο κόσμος άρχισε να παραληρεί βλέποντας τους ηθοποιούς, δίμετρους, γεροδεμένους  Αμερικανούς και Καναδούς ντυμένους αγρότες να προσπαθούν ο ένας να ρίξει τον άλλο στο νερό. Μετά την επικράτηση των Καναδών ακολούθησε  κόψιμο  των μεγάλων κορμών με αλυσοπρίονα, η παράσταση συνεχίστηκε και με άλλα τέτοια  βουκολικά που τα εκτελούσαν τα μοντέλα ξυλοκόποι.

Έτσι  ανάμεσα σε φωνές του κόσμου έληξε  το παιχνίδι με κερδισμένους τους Καναδούς.

Η ώρα πέρασε, μετά το υπερθέαμα, σε γειτονικά μεγάλα καταστήματα που πουλούσαν και τι δεν πουλούσαν!  Μόνο σε να μεγάλο κατάστημα μπήκα, που είχε μόνο χριστουγεννιάτικα είδη και ήταν όλα πολύ ωραία.  Δεν κρατήθηκα αγόρασα! Είχε πολύ πρωτότυπα στολίδια όλα εμπνευσμένα απο τη φύση της Αλάσκας δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω εκεί  ρωτώντας έμαθα πως είναι ανοιχτό καθόλη τη διάρκεια του χρόνου με χριστουγεννιάτικα.

Μεσημεράκι επιβιβαζόμαστε σε ένα λεωφορείο για την εκδρομή στα Τοτέμ στο πάρκο Πότλατς (Potlatch Park).

20 λεπτα διαδρομή μεσα στη φύση της Αλάσκας και βρισκόμαστε στο Totem Cultural Heritage Center

Ένας πολύ όμορφος χώρος που μπορείς να θαυμάσεις αυτά τα αριστουργήματα της κουλτούρας των Ινδιάνων. Διάσπαρτα  μέσα στη φύση ξεπροβάλουν επιβλητικά προκαλώντας σου διάφορα συναισθήματα. Περπατώντας φτάνεις σε ένα πλήρες εργαστήριο όπου έφτιαχναν παλιά τα τοτέμ και μέσα μπορείς να δεις όλα τα στάδια κατασκευής τους. Στη συνέχεια επισκέπτεσαι ένα γνήσιο χαρακτηριστικό σπίτι της εποχής των Ινδιάνων  που σε μεταφέρει στον τρόπο ζωής και επιβίωσης των ανθρώπων αυτών της παγωμένης Αλάσκας.

Ήρθε η ώρα του φαγητού και μιας και βρισκόμαστε, όπως είπαμε, στην πρωτεύουσα του σολομού επιβάλλεται να φάμε… τι άλλο; σολομό φυσικά. Ψητός σολομός ή ομελέτα σολομού …. Δοκιμάστε μπέργκερ σολομού ή σάντουιτς. Ό,τι και να φάτε είναι όλα τέλεια.

7 μέρα εν πλω στο κόλπο της Αλάσκας

Η επόμενη μέρα είναι η μέρα τις επιστροφής. Το καράβι δεν πιάνει λιμάνι αλλά αφήνει τα μοναδικά φιόρδ του κόλπου της Αλάσκας και γυρίζει στο Βανκούβερ.

Οπότε η θερμοκρασία αρχίζει και πάλι να ανεβαίνει.  

Είναι η μέρα αφιερωμένη σε σπα, πισίνες παιχνίδια  και επίσκεψη στα μαγαζιά του πλοίου γιατί μπορείς να βρεις κάποιες καλές εκπτώσεις.

Και αυτό το ταξίδι φίλοι μου εδώ τελειώνει.

Ένα ταξίδι που πραγματικά δεν θα ξεχάσεις ποτέ στη ζωή σου.

Αποχαιρετώντας σας θέλω να πω … πως θέλω να ξανακάνω αυτή την κρουαζιέρα!

Η Αλάσκα (αγγλικά: State of Alaska, ρωσικά: Аляска) είναι πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που συνορεύει στα ανατολικά με τον Καναδά, στα δυτικά με τη Ρωσία και βρέχεται από τον Αρκτικό και τον Ειρηνικό ωκεανό. Έχει έκταση 1.723.337 τ.χλμ.^[1] και πληθυσμό 737.438 κατοίκους (εκτίμηση 2018)^[2].