Βαρανάσι. Η πόλη της Ινδίας στις όχθες του Γάγγη.

VARANASI: Η πόλη των νεκρών.https://el.wikipedia.org/wiki/Βαρανάσι Διάσημη για την καύση τους στις όχθες του Γάγγη, αλλά και για τις τελετουργικές βουτιές των πιστών στα νερά του για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους. Η ινδική πόλη του θανάτου με την αποτέφρωση ανθρώπων στα ιερά κρεματόρια του ποταμού. Αλλά και με τους sadhus, τους ιερούς ινδουιστές ασκητές, που αποκηρύσσουν τα υλικά αγαθά και επιδιώκουν την απελευθέρωση και την κάθαρση της ψυχής μέσω της ασκητικής ζωής και του διαλογισμού. Η πιο ακραία τους μορφή είναι οι aghori που έχουν έδρα το Βαρανάσι. Ζουν στους δρόμους γυμνοί, θρέφονται από ό,τι βρουν, δεν διαθέτουν κανένα περιουσιακό στοιχείο και αλείφονται με στάχτες νεκρών. Παρουσιάζουν ακόμη και στοιχεία κανιβαλισμού, νεκροφιλίας και τοξικότητας από υπερβολική χρήση κάνναβης παρόλο το καθάριο βλέμμα τους. Εξοικειώνονται με οτιδήποτε αποτρόπαιο καταστρέφοντας τον παλιό τους εαυτό, με στόχο να οδηγηθούν στην απελευθέρωση. 

Στις όχθες του Γάγγη – Varanasi

Sadhus

Το Βαρανάσι αποτέλεσε την πιο συγκλονιστική ταξιδιωτική στιγμή μου, έχοντας ήδη στο ενεργητικό μου 80 χώρες εκείνη τη στιγμή. Ένα μέρος που δεν θα ξεχάσω ποτέ.  Μια από τις αρχαιότερες περιοχές της Ινδίας, αλλά και η πιο ιερή. Μια πόλη που φέρει το βάρος των αιώνων της. Σε τραβάει μέσα τους. Δεν έφυγαν στην ώρα τους και τους βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου. Μεγαλοπρεπείς τη μια στιγμή, σκοτεινούς την άλλη. Εδώ ο παράδεισος και η κόλαση μαζί. Θαρρείς ο χρόνος έχει κολλήσει αιώνια στις όχθες του Γάγγη. 

Εκεί η ζωή και ο θάνατος είναι δημόσια να τα δεί ο καθένας. Άνθρωποι που έρχονται να πεθάνουν στο Βαρανάσι στα λεγόμενα ξενοδοχεία της Σωτηρίας, γιατί πιστεύουν πως το να πεθάνει κανείς στο Βαρανάσι και να καεί εκεί είναι μια πολύ ιερή στιγμή. Διότι έτσι θεωρούν πως η ψυχή απελευθερώνεται από τον αιώνιο κύκλο των μετενσαρκώσεων, λυτρώνεται και γίνεται καθαρή ενέργεια. Γι αυτό και υπάρχουν και ξενοδοχεία για ετοιμοθάνατους που θέλουν να αφήσουν εκεί την τελευταία τους πνοή.

Ωστόσο, είναι και η πιο ζωντανή πόλη απ όλες όσες είδα στην Ινδία! Τα σοκάκια της σφύζουν από ζωή! Μαγαζάκια κάθε λογής, κίνηση, πεζοί, ζώα, αυτοκίνητα και τουκ τουκ. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ιερό θρησκευτικό ποτάμι, το οποίο είναι θεότητα και λέγεται Γάγγα. Οι όχθες είναι χωρισμένες σε αποβάθρες με σκαλοπάτια, που οδηγούν μέσα στο νερό (ghats).  Εκεί μπροστά είναι που εξελίσσονται εκατοντάδες μικρές ιστορίες ζωής από την ανατολή του ηλίου και έπειτα. Χιλιάδες άνθρωποι, που κατεβαίνουν για  μια ιερή βουτιά εξαγνισμού και για πρωινή προσευχή. Μπαίνουν για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους, για την προσωπική τους υγιεινή, αλλά και για να πλύνουν τα ρούχα τους με την πατροπαράδοτη μπουγάδα. Κατά τον εξαγνισμό τους βουτούν στο ποτάμι και στη συνέχεια αφήνουν μικρά κεριά μέσα σε φύλλα με λουλούδια. Ο Γάγγης είναι τόπος ιερός για να καθαρίσουν τη ψυχή τους μέσω της puja.

Τουριστικά είθισται να βλέπει κανείς το Βαρανάσι με βάρκα, που σε πηγαίνει κατά μήκος όλων των 82 αποβάθρων. Εκείνη τη μέρα όμως είχαν απεργία, με αποτέλεσμα να τις περπατήσoυμε όλες! Από την πρώτη μέχρι την 82! Συνολικό μήκος περίπου 5 χιλιόμετρα!

Στις όχθες του Γάγγη.

Ο Γάγγης είναι ένα από τα πιο μολυσμένα ποτάμια στον κόσμο που φέρει σκουπίδια, ρύπανση, πτώματα αλλά και κουφάρια καμένων ανθρώπων. Η καύση γίνεται στην κυριολεξία εκεί που σκάει το νερό και στη συνέχεια όλοι και όλα πετιούνται στο ποτάμι. Με εξαίρεση τις έγκυες, τα παιδιά και τους λεπρούς, που πετιούνται άκαυτοι, τυλιγμένοι μόνο με ένα σεντόνι και μια πέτρα. Πολλές φορές όμως αναδύονται στην επιφάνεια ή ξεβράζονται στις όχθες του ποταμού. Εκεί, δηλαδή, που μπορεί κάποιος την ίδια ώρα να κάνει το μπάνιο του με αφρόλουτρο, να βουρτσίζει τα δόντια του, να κάνει την ιερή του βουτιά ή και να πίνει νερό απευθείας από το ποτάμι. Ξέρουν πως είναι βρώμικο, αλλά δεν θεωρούν πως τους κάνει κακό από τη στιγμή που είναι τα κουφάρια των συγγενών τους μέσα εκεί. Ακόμη πιστεύουν πως είναι ευλογία να αναπνέουν τους νεκρούς. 

Το πιο γνωστό ghat στο Βαρανάσι είναι η Μανικάρνικα (Manikarnika Ghat). Η αποβάθρα με τις αιώνιες φλόγες για την καύση των νεκρών. Οι φλόγες δεν σβήνουν ποτέ, καίνε 24 ώρες επι 365 μέρες τα τελευταία 3.500 χρόνια.  Τα πνευμόνια σου γεμίζουν με τον καπνό των νεκρών. Ακούς και τα τραγούδια των συγγενών. Άνδρες μόνο, οι γυναίκες θεωρούνται επιρρεπείς στο κλάμα, πράγμα κακό για τις ψυχές των νεκρών. Τα σώματα μεταφέρονται από τους ανέγγιχτους, τη χαμηλότερη κάστα της Ινδίας. Τους βλέπεις μερικά βράδια να παίρνουν έναν υπνάκο δίπλα από τα φλεγόμενα σώματα. Και τσιμπιέσαι να δεις αν είσαι ξύπνιος ή ονειρεύεσαι. Η πλήρης απομυθοποίηση του θανάτου από πλευράς τους. Τόσο κοντά τους και τόσο μακριά τους την ίδια στιγμή. 

Είδα μπροστά μου πολλά σώματα να τυλίγονται στις φλόγες. Ξεκινούν από τα πόδια και σύντομα όλο το σώμα καλύπτεται με τη φωτιά. Τα πρόσωπα φαίνονται ξεκάθαρα μέσα από τα πορτοκαλί χρώματα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπο μιας ηλικιωμένης που μου θύμισε τη μητέρα Τερέζα. Τα καμένα σώματα πετιούνται στον Γάγγη, ολοσχερώς αποτεφρωμένα ή μισοκαμένα τις περισσότερες φορές, λόγω χαμηλής οικονομικής ευχέρειας για αγορά ξύλων. Η ποσότητα των ξύλων που είναι διαθέσιμη για  κάθε σώμα είναι ένδειξη πλούτου και κάστας.

Μετά τη δύση του ηλίου πολύς κόσμος μαζεύεται στην αποβάθρα Ντασασγουαμέντ (Dashashwamedh Ghat). Είναι περίπου στη μέση των 5 χιλιομέτρων και εκεί τελούνται τελετουργικά με φωτιές και αρμονικό χορό από ιερείς. Λουλούδια, καμπανάκια, κεριά, ξυλάκια neem παντού. Είναι η καθιερωμένη τελετή Ganga Aarti, κατά την οποία ο κόσμος πιστεύει πως λαμβάνει τις ευλογίες της θεάς Γάγγας, ενώ τοποθετoύν στο νερό εκατοντάδες κεράκια- ευχές, που επιπλέουν σαν μικρά φωτάκια στα σκοτεινά νερά του Γάγγη.  

Επιστρέφεις στο βράδυ σπίτι γεμάτος τέφρα από τους νεκρούς και μην μπορώντας ακόμα να συνειδητοποιήσεις τι έζησες. Η επόμενη μέρα μας βρήκε προσπαθώντας να βάλουμε σε τάξη τις σκέψεις μας, βρισκόμενοι σε μια πολιτιστική αρρυθμία. Επισκεφθήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο του Sarnath, εκεί  που δίδαξε για πρώτη φορά πριν 2.500 χρόνια ο Βούδας, ο θρησκευτικός ηγέτης του βουδισμού, ο πρίγκηπας Σιντάρτα.

ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΆ;

Πάντα πίσω από μια αποκρουστική εικόνα, αν καταφέρεις και την κοιτάξεις καλύτερα με «διαφορετικά» μάτια, τότε θα ξεδιπλωθεί μπροστά σου ένας κόσμος που ίσως σου αλλάξει τη φιλοσοφία ζωής σου. Είναι ένας τόπος που στην αρχή φεύγεις τρέχοντας, αλλά μόλις ηρεμήσεις και συνειδητοποιήσεις την ομορφιά πίσω από τις πολύχρωμες του εικόνες θέλεις να πας πάλι πίσω να ανακαλύψεις και άλλες. 

Μια χωρά που με σόκαρε, αλλά ταυτοχρόνως με απελευθέρωσε, ώστε να τοποθετηθώ με ειλικρίνεια απέναντι στη ζωή. Αλλά και να αναρωτηθώ εάν ο Δυτικός πολιτισμός με όλες τις ανέσεις και την υγιεινή που προσφέρει έχει χάσει την πνευματικότητα του, την ποιότητα του, τη φαντασία και την ανθρωπιά του. Τη σύμπραξη με τη φύση, την επαφή με τον πυρήνα του εαυτού μας, τη λύτρωση.

Διαλογισμοί, ευ ζην, αγιουρβεδα, λυτρωτικές μελωδίες, αγάπη για το σώμα, πίστη στο ένστικτο, καθάρισμο ψυχής, yoga level 3, φιλοξενία, κουνταλίνι, θετική ενέργεια, αισιοδοξία και σεβασμό στη ζωή. Aυτά μου έμαθε η Ινδία. Αα και την ολιγαρκεία. Πως το μόνο, που έχουμε να κάνουμε για να πλησιάσουμε τον εαυτό μας είναι να πετάξουμε. Συνήθειες, συμπεριφορές, μοτίβα, πεποιθήσεις, υλικά. Και τελικά μήπως εμείς,  που τα έχουμε όλα, δεν είχαμε τίποτα ποτέ; Namaste!

https://wetravel.gr/india-ena-taxidi-mesa-apo-eikones/

Έλενα Μπαβελή