Papua Indonesia ή αλλιώς West Papua. Αποτελεί το ήμυσι του νησιού της Νέας Γουινέας.

Αν και δεν είναι πλέον η χώρα των κανιβάλων και των κυνηγών κεφαλών για τους οποίους ήταν κάποτε διάσημο, το ινδονησιακό μισό του νησιού της Νέας Γουινέας εξακολουθεί να είναι ένας εξωτικός προορισμός. Εκεί, που λίγοι έχουν πάει πριν, ανάμεσα σε μερικούς από τους πιο εξωτικούς πολιτισμούς, εντυπωσιακά τοπία και απαιτητικά εδάφη πεζοπορίας στον κόσμο.

Ποιον δε μαγεύει η ιδέα ενός ταξιδιού στο χρόνο! 

Να βρεθείς, με μια μηχανή του χρόνου, στο παρελθόν, στον πρωτόγονο τρόπο ζωής. Ανέφικτο θα πείτε. Ανήκει στα πλαίσια της επιστημονικής φαντασίας. Κι όμως είναι εφικτό! Δεν χρειάζεσαι μηχανή του χρόνου αλλά μερικά αεροπλάνα, που θα σε πάνε πίσω στο παρελθόν, σε κόσμους όπου η τεχνολογία και ο σύγχρονος πολιτισμός δεν έχουν θέση. 

Και πραγματικά δεν είναι λίγα αυτά τα μέρη στον πλανήτη μας!

Προορισμός μου, αυτή τη φορά, η χώρα τον Παπούα στο νησί της Νέας Γουινέας. 

Η Νέα Γουινέα https://el.wikipedia.org/wiki/Νέα_Γουινέα είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί στον κόσμο μετά την Γροιλανδία, με μήκος 1200 χιλιόμετρα από τα ανατολικά προς τα δυτικά και 736 από βορρά προς νότο.

Τα πυκνά τροπικά δάση του είναι κι αυτά τα μεγαλύτερα στον κόσμο μετά τον Αμαζόνιο.

Το νησί ονομάστηκε αρχικά από τους πορτογάλους το 1511 Ilhas dos Papuas (νησί των ανθρώπων με τα φουντωτά μαλλιά) από την μαλαισιανή λέξη papuwah. 

Αργότερα Ολλανδοί εξερευνητές την ονόμασαν Νέα Γουινέα μιας και οι κάτοικοι τους θυμίζουν τους κατοίκους της Γουινέας στην Αφρική. 

Σήμερα μιας και η χώρα ανήκει στην Ινδονησία υπάρχουν και πολλοί ινδονήσιοι εκτός από τους αυτόχθονες.

Μουσουλμάνες μαθήτριες στην Jayapura

Το νησί χωρίζεται σχεδόν στα δύο από μια κατακόρυφη γραμμή στον χάρτη. 

Στην Ανατολική Παπούα, που ονομάζεται Παπούα Νέα Γουινέα (Papua New Guinea) και είναι ανεξάρτητο κράτος και είναι μακράν η πιο ανεπτυγμένη. Πολύ λίγοι ντόπιοι φορούν οτιδήποτε άλλο εκτός από δυτικό ένδυμα σήμερα.

Και στην Δυτική Παπούα (West Papua), https://en.wikipedia.org/wiki/Western_New_Guinea την οποία οι ινδονήσιοι, όταν ανέλαβαν την εξουσία το 1963, την ονόμασαν Irian Jaya και στις 26 Δεκεμβρίου 2001 ονομάστηκε εκ νέου Papua. 

Οι ντόπιοι προτιμούν τη Δυτική Παπούα. Προκαλώντας σύγχυση, από το 2003 η Δυτική Παπούα έχει επίσης χωριστεί επίσημα σε δύο επαρχίες της Ινδονησίας: τη Δυτική Παπούα και την Παπούα.

Αποτελεί τμήμα της Ινδονησίας και μάλιστα την μεγαλύτερη επαρχία της.

Σε απομακρυσμένα μέρη της Δυτικής Παπούας μερικοί άνθρωποι εξακολουθούν να φορούν παραδοσιακό (μη-)ένδυμα κατά τη διάρκεια της καθημερινότητας.

Είναι μια χώρα εξαιρετικής φυσικής μεγαλοπρέπειας, με όμορφες γραφικές παραλίες, τεράστιες εκτάσεις ελών, δροσερά λιβάδια και ισχυρά ποτάμια, που χαράζουν φαράγγια και σήραγγες μέσα από σκοτεινά και πυκνά αρχέγονα δάση. Τα πιο πυκνοκατοικημένα και καλλιεργημένα μέρη του νησιού είναι η περιοχή Paniai Lakes και η κοιλάδα Baliem στα ανατολικά.

Μερικές από τις σημαντικότερες και αρχαιότερες φυλές του κόσμου βρίσκονται σε αυτό το νησί όπως οι Asmat, Koroway, Yali και οι Dani, η φυλή που βρίσκεται στην κοιλάδα Baliem, την οποία και θα επισκευθώ.

Πρόσωπα από όλη την Ινδονησία σε μια παρέλαση για την ανεξαρτησία της χώρας στην Jayapura – West Papua.

Πέρασε πολύς καιρός από τότε που είχα βρεθεί στην Τζακάρτα και αποφάσισα ότι είμαι έτοιμη να κάνω αυτό το ταξίδι στο χρόνο. Χάρτες, δρομολόγια αεροπλάνων, ξενοδοχεία και όλες οι πληροφορίες χωρούσαν στις λιγοστές αποσκευές μου για το ταξίδι. Το μόνο άγχος μου ήταν η καινούργια μου φωτογραφική μηχανή αλλά ακόμη μια φορά άφησα τη μελέτη του manual να γίνει κατά τη διάρκεια της πτήσης. 

Αργά το απόγευμα προσγειώθηκα στην πρωτεύουσα Τζακάρτα. Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να κλείσω πτήση για την Τζαγιαπούρα στο νησί Παπούα.

11 χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που επισκεύθηκα την Τζακάρτα (Jakarta) και εντυπωσιάζομαι από τις αλλαγές στην πρωτεύουσα της Ινδονησίας. Ο δυτικός πολιτισμός είναι πια ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Μια επαρχιακή πόλη της Ανατολής μεταμορφώθηκε τελείως. Μοντέρνα πανύψηλα κτίρια με υπερηφάνια τρυπούν τον ουρανό και χλευάζουν τους ουρανοξύστες της Αμερικής. Ακριβά αυτοκίνητα αντικατέστησαν τα, σχεδόν συλλεκτικά για τους δυτικούς, οχήματα μιας άλλης εποχής. Καταπληκτικά εμπορικά κέντρα με ό,τι πιο ακριβό και πιο ποθητό για κάθε δυτικό με έκαναν να καταλάβω πως τίποτε πια δε μένει το ίδιο σε αυτόν τον πλανήτη. 

Jakarta Indonesia

Monas – ένας οβελίσκος 132 μέτρων στο κέντρο της πλατείας Merdeka, Κεντρική Τζακάρτα. Είναι το εθνικό μνημείο της Δημοκρατίας της Ινδονησίας, που χτίστηκε για να τιμήσει τον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ινδονησίας.

Η Ινδονησία είναι χώρα αποτελούμενη επισήμως από 17.508 νησιά μικρά και μεγάλα. Σαν ταξιδιωτικός προορισμός, αν μη τι άλλο, χαρακτηρίζεται από ποικιλία, αφού κάθε νησί είναι διαφορετικό. Διαφορετική κουλτούρα, διαφορετικοί κόσμοι. Από το κοσμοπολίτικο πολύβουο νησί του Μπαλί ως την ζούγκλες της Δυτικής Παπούα.

Πετώντας πάνω από τα νησιά της Ινδονησίας.

Mόνο δύο εταιρείες έχουν πτήσεις για εκεί, η Merpati και η Garuda. Κλείνω εισητήριο με την Garuda για τις 21:50 με ενδιάμεσους σταθμούς το Macassar στο νησί Sulawesi (Σουλαβέζι) και το Biak στην Παπούα. Δυόμισυ ώρες  πτήσης μέχρι το Μακάσαρ άλλες 2 ώρες μέχρι το Biak και μετά από άλλη 1 ώρα πτήση φτάνω κατάκοπη στο αεροδρόμιο του Sentani 65 χλμ από την Τζαγιαπούρα. 

Με το που πάτησα το πόδι μου στο αεροδρόμιο ξέχασα παροδικά την κούραση μου μόνο και μόνο από τις εικόνες που αντίκρισα. Μου έκαναν εντύπωση οι ντόπιοι, που ναι μεν είναι μαύροι αλλά είναι και διαφορετικοί από τους μαύρους της Αφρικής. Έχουν πιο μεγάλα ζυγωματικά και πιο προτεταμένα μέτωπα, σαφώς μεγαλύτερα στόματα και το πιο αθώο, άδολο και πρωτόγονο ύφος από οποιοδήποτε έχω αντικρίσει μέχρι τώρα. Νιώθεις πως λειτουργούν μόνο με το ένστικτο.

Στην αγορά της  Jayapura

Η Τζαγιαπούρα (Jayapura)  https://el.wikipedia.org/wiki/Τζαγιαπούρα είναι η πρωτεύουσα της Δυτικής Παπούα (West Papua) και από το 1910 έως το 1962 ήταν η πρωτεύουσα της ολλανδικής Νέας Γουινέας. Μετά την ενσωμάτωσή της στην Ινδονησία ονομάστηκε σε Kotabru κατόπιν Sukamopura και τελικά Jayapura (Τζαγιαπούρα). 

Δεν κατάφερα να δω τη διαδρομή μέχρι την πόλη γιατί κοιμόμουν από την κούραση μέσα στο ταξί. Κατευθύνομαι στο καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης κατά τις πληροφορίες μου. Προς μεγάλη μου απογοήτευση είναι γεμάτο. Μετά από τόση κούραση δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο από ένα καθαρό δωμάτιο. Τα περισσότερα ξενοδοχεία της πόλης είναι γεμάτα αλλά σαν από θαύμα ανακαλύπτω το Swiss Belhotel ένα oλοκαίνουργιο ξενοδοχείο 4 αστέρων μόλις έξι μηνών, που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα βρω σ’ αυτό το μέρος. Το διάστημα που είχα πάει, το καλοκαίρι του 2007, δεν υπήρχαν πολλά καλά ξενοδοχεία όπως σήμερα. Παρά την κούραση μου, λοιπόν, κάνω ένα μπάνιο και βγαίνω στην πόλη. Είναι όλοι τους τόσο φιλικοί και συνάμα πολύ ντροπαλοί. Με κοιτάζουν στα μάτια και περιμένουν ένα μόνο βλέμμα για να με χαιρετήσουν εγκάρδια. Είναι χαρακτηριστικό το πως ανασηκώνουν τα φρύδια τους όταν μας αντικρίζουν. Κάτι μεταξύ έκπληξης και χαιρετισμού. Νιώθουν απέραντη χαρά όταν τους χαιρετώ. 

Jayapura – West Papua

Jayapura – West Papua

Το αγόρι εν όψη της εθνικής επετείου έχει κρεμάσει στο ποδήλατό του τη σημαία της χάρας – Jayapura – West Papua

Τις επόμενες μέρες, που βρίσκομαι στην Τζαγιαπούρα, αφιερώνω σε μικρές εκδρομές στα περίχωρα.

Μια από αυτές τις μέρες πηγαίνω στο Hamadi ένα παραλιακό χωριουδάκι λίγο έξω από την πρωτεύουσα που δε μου προκάλεσε κάποια ιδιαίτερη συγκίνηση. 

Την επόμενη μέρα επιστρέφω στο Sentani (όπου είναι και το αεροδρόμιο). Βρίσκεται δίπλα στην ομόνυμη λίμνη (Danau Sentani). Εντός της λίμνης υπάρχουν 19 νησάκια. Τα περισσότερα σπίτια είναι τοποθετημένα σε πασσάλους δίπλα στη λίμνη. Θα έλεγες πως ο περίγυρος των νησιών έχει μια πρόσθετη δαντέλα φτιαγμένη από τα πασσαλόπηκτα σπίτια. 

Επισκέπτομαι, στα 5χλμ. από το Sentani, το χωριό Doyo Lama. Παρατηρώ πως το εσωτερικό το σπιτιών είναι απλά ένας ενιαίος χώρος με υποτυπώδη κουζίνα, χωρίς καρέκλες αλλά χωρίς να λείπουν από κανένα γλάστρες με λουλούδια.

Όλοι σε κοιτάζουν στα μάτια και περιμένουν ένα χαμόγελο σου για να σου το ανταποδώσουν.

Hamadi – West Papua

Danau Sentani – Η διαδρομή δίπλα στη λίμνη Σεντάνι.

Στο χωριό Doyo Lama – West Papua

Από την πρώτη μέρα που βρέθηκα στην Jayapura πήγα σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο για να κλείσω εισιτήρια για την Wamena στην κοιλάδα Baliem. Η μοναδική εταιρεία που πετάει εκεί είναι η Trigana. Δεν υπάρχει κι άλλος τρόπος για να φτάσεις ως εκεί μιας και δεν υπάρχουν δρόμοι μέσα στη ζούγκλα. Η πτήση είναι κατά βάση cargo και είναι αφημένες μόνο 20 θέσεις για τους επιβάτες του ταλαιπωρημένου αεροσκάφους ATR. Mε την απογείωση θαυμάζω την υπέροχη θέα της λίμνης Sentani με τα 21 νησάκια της. Mετά από 40 λεπτά πτήση πάνω από την οργιώδη βλάστηση των βουνών, που την διασχίζουν δεκάδες ποτάμια, φτάνω στην Wamena. Το αεροδρόμιο βρίσκεται ακριβώς στη μέση της πόλης την οποία χωρίζει σε δύο συνοικίες την Wamena και Wesaput. Οι εγκαταστάσεις είναι υποτυπώδεις.

Η πόλη προσφέρει αναζωογονητικό και καθαρό αέρα! Δεν υπάρχει καν ρύπανση! Είναι επειδή οι ντόπιοι δεν ενδιαφέρονται για βιομηχανίες και οχήματα. Ως εκ τούτου, η παραδοσιακή τους ζωή κάνει το περιβάλλον τους πιο υγιές και πιο άνετο.

Το αεροδρόμιο στη Wamena στην κοιλάδα Baliem.

Εδώ, όπως είπαμε, οι άντρες της φίλης Dani κυκλοφορούν oλόγυμνοι με μοναδικό ένδυμα … μια ήμερη κολοκύθα, κάτι σαν ένα μεγάλο καρότο να καλύπτει το πέος τους, δεμένη γύρω από τους όρχεις και τη μέση τους. Το υψόμετρο είναι 1554 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και κάνει λίγη ψύχρα. Αναρωτιέμαι αν αρκεί αυτή η κολοκύθα για να τους ζεστάνει…. 

Εδώ, όπως είπαμε, οι άντρες της φίλης Dani κυκλοφορούν oλόγυμνοι με μοναδικό ένδυμα … μια ήμερη κολοκύθα, κάτι σαν ένα μεγάλο καρότο να καλύπτει το πέος τους, δεμένη γύρω από τους όρχεις και τη μέση τους. Το υψόμετρο είναι 1554 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και κάνει λίγη ψύχρα. Αναρωτιέμαι αν αρκεί αυτή η κολοκύθα για να τους ζεστάνει…. 

Στα τρεισήμισι χιλιόμετρα στην αγορά της Sinatma στο Pasar Nayak Market νιώθω σα να μπήκα στη μηχανή του χρόνου και να επέστρεψα στην λίθινη εποχή. Οι άνθρωποι κυκλοφορούν σχεδόν όλοι ξυπόλυτοι, μου κάνουν εντύπωση οι τεράστιες φαρδιές πατούσες τους. Όλοι τους με ένα τσιγάρο στο στόμα, άντρες και γυναίκες καπνίζουν αρειμανίως και μασάνε φύλλα από betel https://el.wikipedia.org/wiki/Βετέλ ένα φυτό που κοκκινίζει τα δόντια και το σάλιο, το οποίο φτύνουν αδιάκοπα δεξιά και αριστερά. 

εικόνες από την αγορά της Sinatma

Γυναίκες μεταφέρουν τα ψώνια τους μέσα σε μεγάλες πλεκτές τσάντες φτιαγμένες από τις ίδιες, κρεμασμένες απ’ το κεφάλι τους και πιστέψτε με, συνήθως αυτά τα ψώνια ζυγίζουν πολύ. 

Ακόμα και άδειες οι δύχτινες τσάντες παραμένουν στο κεφάλι.

Σε σχεδόν πρωτόγονη κατάσταση αλλά με τις φιλικότερες των διαθέσεων, οι άνθρωποι στην αγορά με κοιτούν με μια παιδική περιέργεια και εγώ το ίδιο. Είμαι αντικριστά με μια ομάδα ντόπιων. Με περιεργάζονται χωρίς ίχνος διακριτικότητας. Τους περιεργάζομαι διακριτικά. Είναι σα να αναμετράμε ο ένας τον άλλον. 

Παιδιά στους δρόμους της πόλης.

Στην περιοχή Wesaput

Παρόλο που δεν υπάρχει πολύς τουρισμός στην περιοχή, οι λίγοι τουρίστες, που έχουν περάσει από εδώ φαίνεται ότι έχουν κάνει τη ζημιά τους. Ο εκφυλισμός των ανθρώπων είναι ένα από τα κακά του τουρισμού. Και στα πιο μικρά και άβατα χωριά όλοι σου ζητούν χρήματα. Έχουν μάθει πως αν τους φωτογραφίσεις μπορούν να απαιτήσουν κάποιο φιλοδώρημα. Περπατώ στο δρόμο και αντιλαμβάνομαι πως η γυναίκα που προπορεύεται έχει κομμένα δάχτυλα. Είναι ένα από τα έθιμα τους, η γυναίκα που χάνει κάποιο μέλος της οικογένειας της να κόβει ένα της δάχτυλο στην πρώτη ή την δεύτερη φάλαγγα και αυτό για να εξευμενίσει το θάνατο. Την πλησιάζω και της ζητάω να την φωτογραφίσω με σκοπό να ζουμάρω διακριτικά στα κομμένα της δάχτυλα. Έχει όμως πλήρη επίγνωση για το τι ενδιαφέρει τον τουρίστα και σηκώνει επιδεικτικά το χέρι της για να μπορέσω να δω τα ακρωτηριασμένα δάχτυλά της και να τα φωτογραφίσω, φυσικά έναντι αντιτίμου!

Ακρωτηριασμένα δάκτυλα δηλώνουν το θάνατο μελών της οικογένειας.

Ένα άλλο γεγονός, που μου προκάλεσε έκπληξη είναι ότι μικρές ομάδες ανθρώπων εργάζονται με επιμέλεια στις άκρες των δρόμων καθαρίζοντάς τες από αγριόχορτα και φυτεύοντας λουλούδια. Είναι τόσο περιποιημένοι και τακτοποιημένοι οι δρόμοι μέσα και έξω από την πόλη, όσο σε κανένα σύγχρονο κράτος. Συνήθως στα φτωχά μέρη του κόσμου οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για το πως θα γεμίσουν το στομάχι τους. Εδώ όμως βλέπεις ότι δίνουν ιδιαίτερη σημασία στον καλλωπισμό των εξωτερικών χώρων. 

Περιποιημένα δρομάκια στην περιοχή Wesaput.

Ένα από τα αξιοθέατα στην περιοχή είναι η μούμια της Jiwika

(Mummy of Jiwika). Βρίσκεται στο χωριό Sumpaima κοντά στην Jiwika (όπως υποδηλώνει το όνομα) και ανήκει στην υποπεριοχή Kurulu. 

Αυτό το ταξίδι διαρκεί περίπου 40 λεπτά, καθώς η απόσταση είναι περίπου 18χλμ. από τη Wamena.

Πολλά πράγματα το κάνουν δημοφιλές στους τουρίστες! Αυτά περιλαμβάνουν τον μοναδικό τρόπο διατήρησης, ιστορίας και εμφάνισης. 

Το χωριουδάκι είναι στην ουσία μια μεγάλη αυλή με τα Honai γύρω – γύρω. Το Honai είναι το παραδοσιακό σπίτι της φυλής Dani το οποίο προορίζεται για τους άντρες. Το σπίτι των γυναικών λέγεται Ebei. Οι γυναίκες εδώ είναι γυμνόστηθες και κάποιες φορούν ακόμα χορτάρινες φούστες.

Ο κύριος λόγος επίσκεψης του χωριού είναι για να δεις την 250 ετών μούμια.

Όσον αφορά την εμφάνιση, η Mummy of Jiwika φαίνεται ανατριχιαστική. Μοιάζει με καμένη, εξάλλου. Η μούμια έχει την καθιστή στάση και το στόμα της ανοίγει με τρομακτικό τρόπο. Οι ντόπιοι δεν χρησιμοποίησαν την ίδια μέθοδο συντήρησης με αυτή της Αιγύπτου. Αντίθετα, έβαλαν χοιρινό λάδι και υποκαπνισμό στο πτώμα. Αυτό εξηγεί γιατί η μούμια φαίνεται 

μαύρη.

Για χάρη των τουριστών την βγάζουν έξω από το Honai και φυσικά πρέπει να αναφέρουμε ότι όλοι θα πρέπει να πληρώσουν κάποια χρήματα για να μπορέσουν να την δουν και να την φωτογραφίσουν.

Στο χωριό Sumpaima

Κι όπως λέω κάθε φορά, οι ωραιότερες φωτογραφίες είναι αυτές που δεν τράβηξες αλλά καταγράφηκαν στο σκληρό δίσκο της μνήμης σου.

Μια από αυτές τις καταγραφές θα προσπαθήσω να σας αποδώσω.

Σε μια από τις καλύβες στο χωριό, με τις χαμηλές πόρτες, σκύβω για να δω τι υπάρχει μέσα. Η καλύβα δεν έχει παράθυρα για να αποτρέπει την χαμηλή θερμοκρασία του βουνού. Το μόνο φως που μπαίνει σ’αυτή είναι από τη μικρή αυτή πόρτα, που τώρα έχω κλείσει το άνοιγμά της με το σώμα μου. Προσπαθώ να συνηθίσω το σκοτάδι και μόλις η όρασή μου αρχίζει να εγκλιματίζεται στο σκοτεινό περιβάλλον διαπιστώνω πως σ’ αυτή τη μικρή καλύβα έχουν καθίσει κυκλικά γύρω από μια εστία οι άντρες του χωριού (με μόνο ένδυμα την κολοκύθα τους στο επίμαχο σημείο) και καπνίζουν αμίλητοι παρακολουθώντας με στωικά.

Μαθητές στην κοιλάδα Baliem

Φωτογραφίζω ασταμάτητα προσπαθώντας να κλέψω στιγμές από τον κόσμο τους. Η διαφορετικότητά τους, η απλότητά τους με κάνει να συνειδητοποιώ πόσο πολύ μας αγχώνει ο πολιτισμός μας, πόσο απλά μπορεί να είναι τα πράγματα κι εμείς έχουμε μια ιδιαίτερη ικανότητα να τα μεγεθύνουμε και να τα τραγικοπιούμε. Αυτοί, παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά, δεν στερούνται το χαμόγελο. 

Νομίζω πως είναι ίδιον των φτωχών λαών να αντιμετωπίζουν τη ζωή με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Προφανώς δεν περιμένουν τίποτα να αλλάξει τον τρόπο ζωής του και δεν αγχώνονται να τον αλλάξουν οι ίδιοι. 

Πρόσωπα της περιοχής.