Namibia by Elena Baveli – Wine producer, businesswoman

Έχοντας ζήσει στο Cape Town το 2012, τότε που δούλευα στο Stellenbosch στο κτήμα Asara ως Οινολόγος, πάντα μαγευόμουν από τις περιγραφές των South Africans φίλων μου για τη Ναμίμπια.

Αν και λένε πως μεταξύ τους τα δυο κράτη δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις, εγώ είδα πολλούς South Africans να μιλάνε με δέος για την ομορφιά της.

Ύστερα από 11 αφρικανικές χώρες ήρθε η σειρά της Ναμίμπια. Με μια μικρή στάση στην Αιθιοπία off we go!

Γυναίκα της φυλής Herero

Ναμίμπια! Η δεύτερη πιο αραιοκατοικημένη χώρα του κόσμου, η μοναδική που η έρημος συναντάει τον ωκεανό.

Χώρα των ρινόκερων, ελεφάντων, λιονταριών, springbok, wildebeests, cudus, oryx, leopards, cheetah, impalas, black mambas και πολλών άλλων ειδών.

Από εκεί περνάει και ο τροπικός του Αιγόκερω. 

Διαθέτει υψηλό επίπεδο παροχής υπηρεσιών, με επίσημη γλώσσα τα Αγγλικά. Πρώην γερμανική αποικία, με υποδομές ευρωπαϊκού επιπέδου, αρκετούς Γερμανούς τουρίστες, εξαιρετικά καθαρή, με αρκετές τοπικές διαλέκτους.

Με έκταση 6 φορές όσο η Ελλάδα και με 2.5 εκατομμύρια μόλις πληθυσμό. Οι λευκοί αποτελούν μειονότητα και ζουν όλοι μεταξύ τους ειρηνικά.

Μια ήσυχη χώρα, χωρίς extreme poverty και με συνείδηση προστασίας των ζώων τους. 

15 μέρες, 50 ώρες οδήγησης, 3000 χιλιόμετρα, τη γυρίσαμε σχεδόν όλη. Αχανείς απέραντες ευθείες ανάμεσα σε καταπληκτικά μέρη.

Γι’ αυτό είχαμε προσωπικό οδηγό- ξεναγό ο οποίος μάθαμε στην πορεία πως είναι ο δήμαρχος της πόλης Usakos. O Willfred ένας υπέροχος άνθρωπος που αγαπάει να προσφέρει, βετεράνος στον τουρισμό, αποτέλεσε ιδανική επιλογή για το ταξίδι μας.

Με μεγάλο βατό οδικό δίκτυο, είναι εύκολο να τη γυρίσει κανείς. Απλά προχωράς ευθεία!

Πάντα με όχημα 4×4 και καλές αναρτήσεις, γιατί στην πλειονότητα του είναι με χώμα. Ποτέ μη βγαίνετε off road.

Εκτός ότι ζωγραφίζετε τις επιφάνειες τις ερήμου με τις ρόδες του αυτοκινήτου, γεγονός αντιαισθητικό για τα τοπία «βιτρίνα» δεξιά αριστερά του δρόμου, μπορεί να καταστρέψετε ρίζες από το εθνικό τους φυτό welwitschias ή και να χαθείτε.

Welwitschia mirabilis το εθνικό φυτό της Ναμίμπια.

Πρώτη μέρα στο Windhoek, πρωτεύουσα της Ναμίμπια.

Μια υπέροχη μικρή πόλη που μου θύμισε Νότιο Αφρική. Meeting point της πόλης το Joe’s Beerhouse, οπού κάποιος μπορεί να γευτεί μεγάλη ποικιλία από τοπικές και γερμανικές μπύρες καθώς και πολλά κρεατικά όπως κροκόδειλο, cudu, oryx, ζέβρα και springboκ.

Christ Church (Christuskirche) στην πρωτεύουσα Windhoek Namibia

Ξεκινήσαμε να οδηγήσουμε μέχρι το Naukluft park, διασχίζοντας μεγάλες αχανείς εκτάσεις.

Αφού κάναμε μία στάση στο Solitaire, ένα χωριό που με έκανε να αναρωτηθώ αν βρίσκομαι στην Άγρια Δύση ή την Αφρική, το τοπίο καταλήφθηκε από μεγάλους αμμόλοφους.

Μπαίναμε σιγά σιγά όλο και πιο βαθιά στην έρημο Namib. Περπατήσαμε στο Sesriem Canyon το οποίο έχει σμιλευτεί από τον ποταμό Tsauchab.

Φτάσαμε στην αρχαιότερη έρημο του κόσμου, η οποία φιλοξενεί περίπου 200 είδη ζώων. Είδαμε τους τεράστιους αμμόλοφους του Sossusvlei, oι πιο ψηλοί του κόσμου, μέχρι και 300 Μ. ύψος.

Περπατήσαμε μόνοι μας στην έρημο μέχρι να βρούμε το Deadvlei.

Μία πρώην όαση ανάμεσα στους αμμόλοφους,  η οποία έχει αφήσει το αποτύπωμα της. Τη λευκή γη με τα νεκρά δέντρα που δεν μπορούν να αποσυντεθούν λόγω του πολύ ξηρού κλίματος εδώ και 600 χρόνια.

Όλα αυτά συνθέτουν ένα απόκοσμο τοπίο με συντριπτικές αντιθέσεις στο μάτι. 

Διανυκτερεύσαμε στο Sossusvlei lodge στην είσοδο του πάρκου στην αρχή μιας απέραντης σαβάνας.

Κάναμε υπέροχο βραδινό braai (το barbecue στα αφρικάανς) με όμορφες αφρικάνικες γεύσεις υπό τους νυχτερινούς ήχους της φύσης και τους αμέτρητους γαλαξίες του ουρανού να μας φωτίζουν. 

Μετά τη συγκλονιστική εμπειρία στην έρημο κατευθυνθήκαμε προς ατλαντικό ωκεανό.

Στην παραθαλάσσια πόλη Swakopmund και στο Walvis Bay, το λιμάνι της Ναμίμπια.

Εκεί είδαμε τις αλυκές με το ροζ νερό, φλαμίνγκο και μεγάλη έκταση υδροβιότοπου. Επισκεφθήκαμε και το Sandwich Harbour όταν υποχώρησε η παλίρροια. Το μοναδικό σημείο στον κόσμο όπου η έρημος βρέχεται από ωκεανό.

Αφού είδαμε κινούμενη άμμο, σκαρφαλώσαμε ξυπόλυτοι σε αμμόλοφο ύψους 40 μέτρων, ενώ δεν υπάρχει τίποτα πιο διασκεδαστικό από το να τον κατεβαίνεις όση κλίση και να έχει. Νιώθεις σαν να πετάς.

Τέλος οι έμπειροι tour guides μας οδήγησαν με τα 4×4 στο βάθος της ερήμου για σαφάρι στους πανύψηλους αμμόλοφους αλλά και για nomadic lunch. 

Συνεχίσαμε για το Moon desert, μια έρημος με χαλίκι που φιλοξενεί το εθνικό τους φυτό welwitschias.

Εκεί βρίσκονται μερικά από τα παλαιότερα στη χώρα, καθώς ζουν και 1000 χρόνια. Αν και στην συγκεκριμένη περιοχή τείνουν προς εξαφάνιση, καθώς στην έρημο έχουν μπει επενδυτές από Κίνα και Ρωσία για εύρεση ουράνιου. 

Επισκεφθήκαμε και το Cape cross seal reserve στην Skeleton Coast μια περιοχή με 400.000 φώκιες.

Ένα θέαμα απίστευτο, αλλά το οποίο φέρει και υψηλό μολυσματικό δείκτη μιας και οι φώκιες πεθαίνουν στην ακτή από φυσικά αίτια κατά εκατοντάδες καθημερινά.

Δεν υπάρχει κίνδυνος κατά την επίσκεψη, αλλά καλό θα ήταν να κρατάτε κάτι αρκετά αρωματικό κοντά στο πρόσωπο σας. 

Cape cross seal reserve – Skeleton Coast – Namibia

Κατευθυνθήκαμε προς Khorixas.

Κάναμε μια στάση στο υψηλότερο τους βουνό το Brandberg (2606 M) και ύστερα από hiking μιας ώρας φτάσαμε στο white lady. Είναι μια βραχογραφία 4000 ετών σημαντικής προϊστορικής αξίας. Προέρχεται από τους bushmen, μια φυλή που ζει ακόμα και σήμερα. 

Φύγαμε για Τwyfelfontein και διανυκτερεύσαμε σε ένα ακόμα υπέροχο lodge μέσα στο ομορφότερο Namibian landscape.

Κόκκινα βράχια, απέραντος ορίζοντας 360, πορφυρή γη, ευγενής σιωπή, περήφανα γεράκια και αετοί, ξηρό κλίμα, μαγικά ηλιοβασιλέματα. 

Η ανατολή μας βρήκε στην παγκόσμια κληρονομιά UNESCO Twyfelfontein να θαυμάζουμε κι άλλες βραχογραφίες 6000 ετών με σκηνές από τη ζωή των προϊστορικών ανθρώπων.

Αφού επισκεφθήκαμε το petrified forest και διασχίσαμε τη Damaraland, κατευθυνθήκαμε προς το Opuwo την πόλη της φυλής των Himba και των Herero.  

Οι himba είναι μια φυλή η οποία βάφει κόκκινο το δέρμα της με τη βοήθεια ενός πετρώματος από Angola.

Zουν σε ξύλινα σπίτια από χώμα και ξύλα που φτιάχνουν οι ίδιοι και θρέφονται με γάλα και κρέας από τα οικόσιτα ζώα τους, αλλά και καλαμπόκι.

Η γύμνια είναι σημείο της παράδοσης τους και τα μαλλιά τους φέρουν πάντα ένα περίτεχνο κόκκινο χτένισμα.

Είναι πολύ χαρούμενοι άνθρωποι και παρόλο που η κυβέρνηση τους προσφέρει μια μοντέρνα ζωή, αυτοί παραμένουν αυτάρκεις και αυτόνομοι ζώντας παραδοσιακά με τα έθιμα της φυλής  τους.  

Πυρήνας του χωριού είναι το Holy fire, η φωτιά με την οποία μέσω του καπνού της επικοινωνούν με τους προγόνους τους, οι οποίοι βρίσκονται μαζί με τον θεό MUKURU.

Επίσης η φωτιά κρατάει τα άγρια ζώα και τα κουνούπια μακριά. Δεν χρησιμοποιούν νερό για την προσωπική τους υγιεινή, αλλά κάνουν smoke bath καθημερινά από βότανα.

Επισκεφθήκαμε ένα τέτοιο χωριό για να τους γνωρίσουμε από κοντά, 10 χλμ. μακριά από το Opuwo.

Μας υποδέχτηκε ο αρχηγός του χωριού και η γυναίκα του. Στο χωριό υπήρχαν μόνο γυναίκες, καθώς οι άνδρες το μισό χρόνο ταξιδεύουν με τα κοπάδια τους προς Angola σε μέρη με περισσότερη βλάστηση, ώστε να τραφούν.

Mένει ο αρχηγός πίσω να προσέχει τα γυναικόπαιδα. Ως ανταπόδοση της φιλοξενίας τους προσφέραμε δώρα και φαγητό.

Και έφτασε και η ώρα του game. Ξεκινήσαμε το safari στο Etosha Park, ένα πάρκο 22.000 km square, με 144 θηλαστικά, 340 είδη πουλιών και 110 ερπετά. Περιέργως είδαμε και ένα μοναχικό φλαμινγκο μέσα σε μια λίμνη. Πολλά waterholes είναι διάσπαρτα στο πάρκο, φυσικά ή και τεχνητά και τα οποία είναι πόλος έλξης για τα ζώα για να πιούν νερό. Ενώ τα λιοντάρια συνήθως βρίσκονται περιμετρικά και κρύβονται σε θάμνους για να κυνηγήσουν την κατάλληλη στιγμή το θήραμα τους.

Μια υπέροχη χώρα που σου δίνει απλόχερα πολλά δώρα να πάρεις μαζί σου.

Το πιο σημαντικό από αυτά είναι να  μην ξεχνάμε ποτέ να επιστρέφουμε στη φύση. Αυτό είναι και το πραγματικό μας σπίτι.

Έλενα Μπαβελή