ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΕΣ  ΝΙΑΓΑΡΑ – NIAGARA FALLS

Μια  βόλτα στους καταρράκτες Νιαγάρα. 

Mια βόλτα σε ένα από τα πιο θεαματικά φυσικά φαινόμενα του πλανήτη μας.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή θα πάμε 12.000 χρόνια πριν. Όταν υποχώρησαν οι παγετώνες και το νερό από τις λίμνες δημιούργησε έναν υδάτινο δρόμο μέσα από γκρεμούς για να φτάσει στον ατλαντικό ωκεανό.

Ο Νιαγάρας είναι ένα ποτάμι της βόρειας Αμερικής στα εθνικά σύνορα του Καναδά με τις Η.Π.Α. 

Το μήκος του φτάνει τα 54 χιλιόμετρα. Πηγάζει από την λίμνη ‘Ηρι και εκβάλει στη λίμνη Οντάριο τη μεγάλη λίμνη του Καναδά.

Ενα μικρό βραχώδες νησάκι το Γκοτ – Goat, που παρεμβαίνει στη ροή του ποταμού, χωρίζει τους  καταρράκτες σε 2 τον καναδικό – Canadian Horseshoe Falls που βρίσκεται στον Καναδά και ειναι ο μεγαλύτερος και εντυπωσιακότερος, έχει 53 μέτρα ύψος και πλάτος  752 μέτρα.

Ο καταρράκτης, που βρίσκεται στο Αμερικανικό έδαφος είναι 21 μέτρα ύψος και πλάτος 323 μέτρα.

Όπως καταλαβαίνετε το 90% ανοίκει στον Καναδά ενώ το 10% στις ΗΠΑ.

6.000.000 κυβικά πόδια νερού πέφτουν κάθε λεπτό κατά την περίοδο της υψηλής ροής. 

Αξίζει να πούμε πως και οι δυο χώρες εκμεταλλεύονται τη ροή αυτή του ποταμού με αποτέλεσμα να καλύπτουν μεγάλο μέρος της φυσικής παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Οι καταρράκτες είναι προσβάσιμοι και από τις δυο χώρες. Από το Τορόντο του Καναδά είναι 120 χιλιόμετρα ενώ από το Μπάφαλο της πολιτείας της Ν.Υ. 27 χιλιόμετρα.

Λόγω των χιλιάδων επισκεπτών από όλο το κόσμο και από τις 2 πλευρές, έχουν φτιαχτεί πολλά ξενοδοχεία όπου μπορείς να μείνεις και να θαυμάσεις από ψηλά το φαινόμενο. Το βράδι η περιοχή μετατρέπεται σε φαντασμαγορικό φωτιζόμενο τοπίο με τα χρώματα να δημιουργούν υπέροχα παιχνίδια.

Η δίκη μου επίσκεψη κράτησε μόνο μερικές ώρες για να εξερευνήσω τους διάσημους αυτούς καταρράκτες και όλα ξεκίνησαν από το Μοντρεάλ, που εμένα για μια εβδομάδα. 

Αποφάσισα ένα  βράδι να πάρω το πρωινό αεροπλάνο από το Μοντρεάλ για Τορόντο και από εκεί με αυτοκίνητο οδικώς για τους καταρράκτες.

Μια ώρα πτήσης από το Μοντρεάλ και να ‘με στο αεροδρόμιο του Τορόντο. 

Από εκεί έχεις 4 επιλογές για να φτάσεις στο Νιαγάρα. 

Πρώτη, με λεωφορείο, που βρίσκετε μερικά βήματα από τις αφίξεις.  

Δεύτερη, με ταξί και αυτά περιμένουν δίπλα. 

Τρίτη, με λιμουζίνα 

Και τέταρτη με ελικόπτερο, που μπορείς να μισθώσεις μέσα στο αεροδρόμιο, που βρίσκεσαι.

Ο φίλος μου ο Κάρολος Κωνσταντίνος, που είμασταν μαζί στο Μοντρεάλ, χωρίς δεύτερη σκέψη είπε “με λιμουζίνα παρακαλώ” για να γυρίσουμε το βράδι που είχαμε εισιτήριο επιστροφής με την τελευταία πτήση.

Έτσι σε 2 ώρες περίπου φτάσαμε. 

Το αυτοκίνητο θα μας περίμενε με τον οδηγό εως ότου ολοκληρώσουμε την επίσκεψη.

Ο καιρός δεν ήταν με το μέρος μας, είχε ψιλόβροχο αλλά τίποτα δεν μας πτοεί.

Ο οδηγός μας ήξερε τα πάντα, ήταν ο καλύτερος πριβέ ξεναγός. Έτσι ξεκινήσαμε αφού πάρκαρε πολύ κοντά στο ποτάμι. Ο θόρυβος του καταρράκτη ήταν πολύ δυνατός. Πλησιάσαμε κοντά στο ποτάμι στο ένα μέτρο έβλεπες δίπλα σου το νερό να τρέχει με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Μου φάνηκε πως μπορούσες να βρέξεις τα χέρια σου αν προσπαθούσες. Ήμασταν 100 περίπου μέτρα από εκεί που το νερό πέφτει με ορμή.

Περπατώντας κατά μήκος σιγά – σιγά το θέαμα άρχισε να αποκαλύπτεται. Λόγω του καιρού δεν είχε πολύ κόσμο. 

Στην όχθη έχουν βάλει κάγκελα και είναι σαν ένα τεράστιο μπαλκόνι, που μπορείς να παρακολουθείς το φαινόμενο.

Παρακολουθώντας το βλέπεις κάτω που πέφτει ο καταρράκτης να τον πλησιάζουν διαφορά σκάφη με κόσμο, ο οδηγός ξεναγός μας μάς είπε πως μπορούμε να πάμε να το δούμε και εμείς από κοντά. Έτσι μπροστά αυτός, πίσω εμείς περπατήσαμε 200 μέτρα περίπου και κατεβήκαμε, αφού βγάλαμε εισιτήριο, από ένα ασανσέρ που ήταν μέσα στο βράχο και  να’μαστε δίπλα στο μεγάλο ποτάμι να μπαίνουμε στα καραβάκια, που θα μας πήγαιναν κοντά στο καταρράκτη.

Με το εισιτήριο μας έδωσαν και κάτι  κόκκινα λεπτά αδιάβροχα που έπρεπε να φορέσουμε μπαίνοντας στο καράβι μιας και όταν πλησιάζεις τους καταρράκτες βρέχεσαι από την πτώση του νερού.  

Όλοι με τις κόκκινες στολές επιβιβαστήκαμε και το πλεούμενο άρχισε να πηγαίνει στο προορισμό του. 

Άλλοι μπήκαν μέσα στο σαλόνι να το δουν από μεσα Εγώ ο Ατρόμητος βγήκα στην πρύμνη με το τηλέφωνο στο χέρι για να βγάλω φωτογραφίες και βίντεο όταν θα πλησίαζε κοντά και θα έκανε τη στροφή δίπλα του για την αποχώρηση.

Χαχα γελάω τώρα! 

Πρέπει να σας πω πως ο θόρυβος του νερού ήταν τόσο δυνατός που δεν άκουγες τίποτε άλλο. Το θέαμα μου προκαλούσε ανάμεικτα συναισθήματα από ενθουσιασμό γι’αυτό που βλέπω, χαρά, αλλά και αρχή κάποιου φόβου όσο πλησιάζαμε.

Πρέπει να σας πω πως έβγαζα φωτογραφίες αλλά από την αρχή σου ερχόταν, σαν να σε ψεκάζουν, νερό, που όσο πλησίαζε γινόταν πιο έντονο. Φτάνοντας πολύ κοντά ένα σύννεφο νερού μας σκέπασε, άσπρο όχι σαν βροχή, κάτι άλλο, σαν σύννεφο φίλοι μου. Δεν έβλεπα τίποτα. Ο θόρυβος δεν περιγράφεται! Πάει και το τηλέφωνο, πάνε και τα ποτά, που μας είχαν προσφέρει! Έμεινα άπραγος για κάποια λεπτά. Φοβήθηκα πολύ, αλλά πολύ όμως.

Σιγά – σιγά προσπάθησα να πάω προς τη σκάλα για να βρω κάπου να αποφύγω τον ψεκασμό του Νιαγάρα αλλά το σκάφος είχε κάνει ήδη στροφή και  βγήκαμε από το υγρό σύννεφο. 

Βρεγμένος έως κόκκαλο, γιατί αυτό το αδιάβροχο διαλύθηκε, μπήκα στο σαλόνι του πλοίου όπου οι περισσότεροι θαρραλέοι σαν εμένα, που ήθελαν να το ζήσουν όπως εγώ, έντονα και από κοντά έψαχναν τώρα να στεγνώσουν.

Πραγματικά και χωρίς πολλά λόγια ήταν κάτι μοναδικό, κάτι συγκλονιστικό, κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.

Αν σας δωθεί η ευκαιρία να το ζήσετε πρέπει να το ζήσετε όπως και ‘γω αλλά θα πρέπει να έχετε μεριμνήσει να έχετε μαζί σας καλό αδιάβροχο και εφεδρικά ρούχα για να αλλάξετε αν πάτε χειμώνα.

Η εμπειρία φτάνει στο τέλος με την αγορά αναμνηστικών στο χώρο που έχουν φτιάξει οι αρχές του Καναδά και είναι και πολύ ζεστός το χειμώνα.