H Ισλανδία είναι μια χώρα με έντονες αντιθέσεις. Ένα μέρος όπου η φωτιά και ο πάγος συνυπάρχουν. Όπου οι σκούροι χειμώνες αντισταθμίζονται από το μεσονύχτιο καλοκαιρινό ήλιο.

Φημισμένη για τις θερμές πηγές της και τη γεωθερμική της δραστηριότητα, τους παγετώνες της, τα ηφαίστειά της, τους καταρράκτες της, αλλά και για τα άλογά της.

Κατατάσσεται στην θέση στον Παγκόσμιο Δείκτη Ειρήνης.

Διατηρεί ένα σκανδιναβικό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας που παρέχει καθολική υγειονομική περίθαλψη και τριτοβάθμια εκπαίδευση στους πολίτες της.

Αν και το 2008 επηρεασμένη από την παγκόσμια οικονομική κρίση, οδηγήθηκε σε σοβαρή οικονομική ύφεση και πολιτική αναταραχή, ανέκαμψε γρήγορα και σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε ο τουρισμός.

Μιας και έρχομαι από τα νησιά Φερόε, προσγειώνομαι στο τοπικό αεροδρόμιο 12 χλμ. έξω από το Ρέκιαβικ και όχι στο διεθνές αεροδρόμιο της χώρας που είναι στο Keflavik (50 χλμ. από την πρωτεύουσα).

Πρώτο μέλημα είναι η ενοικίαση αυτοκινήτου. Νομίζω πως επιβάλλεται αν θες να απολαύσεις τη χώρα.

Δίπλα στο αεροδρόμιο, πάνω σε λόφο, βρίσκεται το Perlan, ένα εκθεσιακό κέντρο, που διαθέτει μουσείο, πλανητάριο, καταστήματα και περιστρεφόμενο εστιατόριο με εντυπωσιακή θέα 360 μοιρών πάνω από το Ρέικιαβικ.

Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του κτιρίου είναι ο σχεδιασμός του. Ένας τεράστιος γυάλινος θόλος, που κάθεται πάνω από έξι μεγάλες δεξαμενές αποθήκευσης ζεστού νερού.

Είναι Αύγουστος και οι τουρίστες πολλοί. 

Ο κεντρικός δρόμος Laugavegur,  ο οποίος στο κέντρο γίνεται Austurstaeti, σφύζει από ζωή. Εμπορικός δρόμος γεμάτος μαγαζιά, εστιατόρια και καφέ. Επιλέγω το Cafe Paris ένα cafe – bistro – bar σε ένα ιστορικό κτίριο της πόλης, για να πιω τον καφέ μου περιμένοντας να πάρω το καραβάκι για Whale Watching (κάτι που δεν πρέπει να χάσεται στην Ισλανδία). Δεν ήμουν όμως τόσο τυχερή! Παρόλο που μείναμε επί 3 1/2 ώρες περίπου εν πλω, το μόνο που μπόρεσα να δω ήταν η πλάτη μιας φάλαινας minke!

Την επόμενη μέρα ξεκινάω την εξερεύνηση της χώρας. Η διαδρομή μου ξεκινά ανατολικά του Ρέκιαβικ, περνώντας από το Pingvellir.

Το Þingvellir είναι τόπος ιστορικής, πολιτιστικής και γεωλογικής σημασίας και είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς στην Ισλανδία. 

Eδώ υπάρχει το τεκτονικό ρήγμα της ευρασιατικής πλάκας και της αμερικανικής, το οποίο μετακινήται 2mm κάθε χρόνο. Εδώ υπάρχουν και τα απομεινάρια του πρώτου κοινοβουλίου της Ευρώπης. 

Εδώ βρίσκεται επίσης η Þingvallavatn, η μεγαλύτερη φυσική λίμνη στην Ισλανδία επιφάνειας 84 τ.χλμ. 

Επόμενος προορισμός το Geysir Hot Springs και φεύγοντας από το Pingvellir έχω να διασχίσω έναν απίστευτο χωματόδρομο σαν τυρί έμενταλ με τόσες τρύπες!

Όπως είπα η Ισλανδία είναι γεμάτη γεωθερμική ενέργεια.

Η γεωθερμική ενέργεια χρησιμοποιείται για παραγωγή ηλεκτρισμού. Η κεντρική θέρμανση στην πρωτεύουσα Ρέικιαβικ και στις περισσότερες πόλεις και χωριά της Ισλανδίας γίνεται με γεωθερμική ενέργεια με σχεδόν μηδενικό κόστος.

Αποτέλεσμα αυτής της ενέργειας είναι και οι θερμοπίδακες, που σε αυτό το σημείο είναι οι πιο εντυπωσιακοί.

Ο Geysir είναι αδρανής για πολλά χρόνια, με εξαίρεση την ανανεωμένη δραστηριότητα το 2000 μετά από μια έκρηξη στο όρος Hekla. Διαφορετικά, ο γείτονάς του, ο θερμοπίδακας Strokkur, εκρήγνυται κάθε 10 λεπτά περίπου και είναι το κύριο αξιοθέατο της περιοχής.

Συνεχίζω ανατολικά και φτάνω στον καταράκτη Gullfoss ή «χρυσός καταρράκτης» είναι ένας καταπληκτικός καταρράκτης δύο επιπέδων που πέφτει 32 μέτρα σε ένα στενό φαράγγι βάθους 70 μέτρων και μήκους 2,5 χιλιομέτρων. Από το χώρο στάθμευσης υπάρχει ένα μονοπάτι, που οδηγεί σε μια πλατφόρμα όπου μπορείτε να απολαύσετε τον καταρράκτη σε όλη του τη δόξα.

Ο Ring Road ή αλλιώς Route 1 είναι ο μοναδικός κύριος δρόμος περιμετρικά της Ισλανδίας, εξ ου και το όνομά του ring =  δαχτυλίδι.

Εγώ θα συνεχίσω από τον εσωτερικό δρόμο προς το βορρά μέσω των παγετώνων Langjokull και Hofsjokull.

Λόγω ακραίων καιρικών συνθηκών η Ισλανδία δεν έχει πολύ καλούς δρόμους στο κέντρο της, γι’ αυτό βλέπεις παντού να κυκλοφορούν τζιπ στα οποία έχουν γίνει παρεμβάσεις για να φαρδύνουν και μεγαλώσουν οι τροχοί τους.

Τα γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων σε αποτρέπουν να χρησιμοποιήσεις αυτό το δρόμο χωρίς 4χ4 (για ευνόητους λόγους) αλλά το τουριστικό γραφείο με διαβεβαίωσε ότι δεν χρειάζομαι 4χ4 αρκεί να οδηγώ προσεκτικά.

Χρειάστηκα 3 1/2 ώρες, για να διασχίσω τα 180 χλμ. ως το βορρά σε ένα ερημικό περιβάλλον. 

Η γη είναι έρημη, αραιοκατοικημένη και σιωπηρή.

Είναι μια μοναχική αλλά ενδιαφέρουσα διαδρομή. Εσύ η φύση, οι παγετώνες, οι λίμνες, τα πρόβατα και τα άλογα. Αυτά τα υπέροχα μικρόσωμα ισλανδικά άλογα, που λόγω του μεγέθους τους τα ονομάζουν και πόνυ. Είναι καθαρόαιμα και για να διατηρηθεί η καθαρότητα τους δεν επιτρέπονται οι εισαγωγές αλόγων καθώς και η παλιννόστηση ενός αλόγου που έχει φύγει στο εξωτερικό, μιας και στην Ισλανδία υπάρχουν ελάχιστες ασθένειες αλόγων.  

Τα πρόβατα από την άνοιξη ως το καλοκαίρι βόσκουν ελεύθερα στην ακατοίκητη ενδοχώρα. Το φθινόπωρο ομάδες κτηνοτρόφων με τα άλογα και τα τσοπανόσκυλά τους ταξιδεύουν στις ατέλειωτες ερημιές, συγκεντρώνουν τα πρόβατα και τα οδηγούν στο κέντρο των μαντριών. Κατόπιν τα ξεχωρίζουν από τα κρυφά σημάδια πίσω από τα αυτιά τους και τα μοιράζουν στους ιδιοκτήτες τους.

Διανυκτερεύω σε ένα μικρό ξενοδοχείο έξω από το Hofsos δίπλα στη θάλασσα και το επόμενο πρωί κατευθύνομαι πάλι βόρεια.

Φτάνω στο Siglufjörður τη βορειότερη πόλη της Ισλανδίας, στον αρκτικό κύκλο (66ο παράλληλο), πρωτεύουσα της αλιείας ρέγγας στον Ατλαντικό.

Από εκεί αρχίζει ο κατήφορος προς το νότο.

Περνάω από το Dalvik και φτάνω στο Arskogssandur κι από εκεί με ένα πλοιαράκι σε 15΄βρίσκομαι στο νησάκι Hrisey. 

Βρίσκεται στη μέση του φιόρδ Eyjafjörður και είναι γνωστό ως μαργαριτάρι του φιορδ. Είναι, επίσης, γνωστό για την άφθονη ζωή πουλιών. Πάνω από 40 είδη πουλιών φωλιάζουν εδώ μεταξύ των οποίων και ο αρκτικός γλάρος. Κάποτε η περιοχή αποτελούσε μια από τις μεγαλύτερες αποκίες του είδους.

Ένας από τους λόγους που υπάρχουν τόσα πουλιά είναι το ότι εδώ απαγορεύεται το κυνήγι και η συλλογή αυγών καθώς και το ότι δεν υπάρχουν αρπακτικά (π.χ. αλεπούδες, ποντίκια, αρουραίοι) αλλά και το ότι έχει άφθονη τροφή γι’αυτά.

Υπάρχουν πολλές σηματοδοτημένες πεζοπορίες με πληροφορίες για την χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής.

Για όσους δεν αντέχουν τις πεζοπορίες, ένα διασκεδαστικό δρομολόγιο θα μπορούσε να είναι η ξενάγηση με τρακτέρ γύρω από το νησί.

Σε 35χλμ. νότια του Arskogssandur βρίσκομαι στη 2η μεγαλύτερη πόλη, μετά το Ρέκιαβικ, το Akureyri, που βρίσκεται στο εσώτατο σημείο του φιόρδ Eyjafjörður. Όμορφα και πολύχρωμα παλιά ξύλινα σπίτια, κάποια από το 1795, απαρτίζουν το κέντρο της πόλης.

Είναι δύσκολο να χάσετε το Akureyrarkirkja, μια εξέχουσα λουθιρανική εκκλησία που βρίσκεται ψηλά πάνω σε ένα λόφο, των οποίων οι δίδυμοι πύργοι κυριαρχούν στον ορίζοντα του Akureyri. Σε μια καθαρή μέρα μπορείτε να δείτε υπέροχη θέα στο κοντινό φιόρδ και στα βουνά από το πίσω μέρος της εκκλησίας.

Στο πολυφωτογραφημένο καφέ της πόλης, το Cafe Paris, προτίμησα να πιω τον καφέ μου πριν συνεχίσω το ταξίδι μου για τον “Καταρράκτη των Θεών”. Ο Goðafoss είναι ένας από τους πιο όμορφους καταρράκτες της χώρας. Αν και δεν είναι πολύ ψηλός, ο καταρράκτης χωρίζεται σε δύο πέταλα, που το καθιστούν μοναδικό ανάμεσα στους ισλανδικούς καταρράκτες.

Απέναντι από τους καταρράκτες βρίσκεται ένα μικρό ξενοδοχείο. Ένα κοπάδι αλόγων, άλλα με ιππείς άλλα μόνα τους, έχει αρχίσει να κατευθύνεται στο ξενοδοχείο διασχίζοντας το δρόμο. Είναι τόσο όμορφο το θέαμα!

Φτάνω στο Husavik μια από τις πιο χαριτωμένες πόλεις της Ισλανδίας. Eίναι ένα καθαρό και τακτοποιημένο ψαροχώρι, 

2.300 κατοίκων, ένα τέλειο τουριστικό σημείο με εντυπωσιακή θέα στα βουνά Kinnarfjöll πέρα από τον κόλπο, του οποίου η καρδιά χτυπάει γύρω από το λιμάνι με το αξιοθαύμαστο μουσείο φάλαινας που έχει ένα κανονικού μεγέθους σκελετό μπλε φάλαινας, καθώς και τμήμα αφιερωμένο στον Keiko, τη φάλαινα όρκα, που προταγωνίστησε στο φιλμ “Ελευθερώστε το Γουίλι” το 1993, η οποία είχε βρεθεί στην Ισλανδία το 1979.

Η πόλη είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένη ως η πρωτεύουσα για την παρακολούθηση φάλαινας (Whale Watching) της Ευρώπης και πολλά τουριστικά σκάφη είναι διαθέσιμα από το λιμάνι. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να δεις φάλαινες στο Húsavík από οποιοδήποτε άλλο μέρος στην Ισλανδία (άσχετα αν εγώ υπήρξα η εξαίρεση στον κανόνα).

Εδώ, τα σκάφη για την παρατήρηση φαλαινών, σου δίνουν ζεστές ολόσωμες φόρμες να φορέσεις για να αντιμετωπίσεις με άνεση το κρύο. Απόλαυσα, λοιπόν, τη ζεστασιά τους και τη ζεστή επίσης σοκολάτα, που μας πρόσφεραν γιατί τη θέα των φαλαινών δεν την απόλαυσα! Μόνο τις ράχες τους είδα. Δε με τίμησαν με το πέταγμα της ουράς τους, που είναι τόσο εντυπωσιακό! 

Μην χάσετε την εκκλησία Húsavíkurkirkja, που βρίσκεται δίπλα στον κεντρικό δρόμο και θεωρείται έμβλημα της πόλης. Χτισμένη το 1907, λέγεται ότι είναι η πιο όμορφη ξύλινη εκκλησία στην Ισλανδία.