Η χώρα λέγεται Μπουρκίνα Φάσο και η πρωτεύουσα Ουαγκαντούγκου. Μα δεν είναι από μόνες τους οι λέξεις ένα παραμύθι; Ηχούν τόσο περίεργα στ’αυτιά κάποιου που τις ακούει για πρώτη φορά!

H Μπουρκίνα Φάσο δεν είναι προορισμός για μαζικό τουρισμό, οι υποδομές τις είναι γενικά καλά αναπτυγμένες. Δεν υπάρχει πολυτέλεια. Μερικά καταλύματα προσφέρουν υψηλό επίπεδο, αλλά η πλειοψηφία προσφέρει βασική άνεση.

Το ταξίδι στη χώρα αυτή είναι ένα δυναμικό ταξίδι, είναι μια συνεχής περιπέτεια, από απροσδόκητα γεγονότα, που εγγυώνται πολλές αναμνήσεις. Προορίζεται για ταξιδιώτες, που αναζητούν την αυθεντικότητα.

Στην Ουαγκαντούγκου, λοιπόν, προσγειώθηκα βράδυ και βγαίνοντας από το αεροπλάνο μια μυρωδιά καμένης και ξερής γης εισχώρησε στα ρουθούνια μου. Ένιωσα την Αφρική να εισχωρεί στο σώμα μου.

Η πραγματική ομορφιά της Αφρικής σπάνια συναντάται στις πρωτεύουσες. Η επαρχία είναι αυτή που κρύβει όλη τη μαγεία.

Ξεκίνησα με ταξί για το Τιέμπελε, ένα χωριό 175χλμ. νότια της Ουάγκα (όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι για συντομία) όπου οι κάτοικοι ζωγραφίζουν τα σπίτια τους και αποτελεί attraction για τους ταξιδιώτες.

Διασχίζοντας τη χώρα απολαμβάνω τις εικόνες που ξεδιπλώνονται μπροστά μου.

Περνάμε χωριουδάκια με τα χαρακτηριστικά κυλινδρικά αχυροσκεπή λασπόσπιτα, που δημιουργούν μια περίκλειστη κυκλική αυλή.

Γυναίκες και παιδιά δουλεύουν. Βγάζουν νερό από το πηγάδι, κοπανίζουν τα σιτηρά τους, μεταφέρουν οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς στο κεφάλι τους.

Το Τιέμπελε είναι πραγματικά έργο τέχνης. Τα σπιτάκια γύρω από την αυλή προορίζονται για τα μέλη της οικογένειας. Άλλο για τους παντρεμένους, άλλο για τους ηλικιωμένους, άλλο για τους ανήλικους.

Λέγονται sukhala και είναι παραδοσιακά ζωγραφισμένα σπίτια χωρίς παράθυρα. Τα χρώματα που κυριαρχούν είναι άσπρο, κόκκινο, μαύρο και δημιουργούνται από φυσικά υλικά όπως, πηλός, κάρβουνο και καολίνη.

Οι ρυθμοί στην Αφρική είναι πολύ χαλαροί. Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν με στωικότητα, που φτάνει στα όρια της αδιαφορίας, οποιαδήποτε αναποδιά.

Εμείς “οι άνθρωποι του δυτικού κόσμου” δεν διαθέτουμε αυτή την πολυτέλεια!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ιδιοσυγκρασίας τους είναι η μικρή μου περιπέτεια.

Βρίσκομαι στον σταθμό λεωφορείων στο Mopti του Mali για να ξαναμπω στην Μπουρκίνα Φάσο με κατεύθυνση το Bobo Dioulasso.

Το λεωφορείο φεύγει στις 5 το απόγευμα. Τελικά φύγαμε μετά από καμιά ώρα με ένα μικρό παλιό λεωφορείο, που στις θέσεις του με το ζόρι κάθονται 2 άτομα. Στο διάδρομο πέφτει καθισματάκι κι έτσι η κάθε σειρά έχει 5 καθήμενους. Δεν υπερβάλω αν πω ότι είμαστε σαν τις σαρδέλες στο κουτί. Είναι δύσκολο να κάνω οποιαδήποτε κίνηση. Απελπισία! Όλα είναι εναντίον μου. Κάθομαι στις χειρότερες θέσεις. Στο πίσω μέρος υπάρχει πόρτα η οποία δεν κλείνει καλά και το κρύο μου τρυπάει τα κόκαλα. Σταματά κάθε 5 λεπτά για διάφορους λόγους. Για βενζίνη, για έλεγχο, για να πάρει άλλους επιβάτες (όλοι οι καλοί χωράνε, ένα πράγμα).

800χλμ. (ναι ναι καλά διαβάσατε) μέχρι το Bobo Dioulasso της Burkina Faso και μετά τα πρώτα 100χλμ. σκάει το λάστιχο. Γίνεται η αλλαγή αλλά ω του θαύματος μετά από λίγα χιλιόμετρα σκάει και άλλο λάστιχο! Η ρεζέρβα έχει ήδη χρησιμοποιηθεί και το πλησιέστερο χωριό απέχει κάποια χιλιόμετρα. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να περάσουν 4 περίπου ώρες ώσπου να αποκατασταθεί η ζημιά. Ενώ οι περισσότεροι επιβάτες έχουν βγει έξω εγώ παραμένω στη θέση μου γιατί έχει βραδιάσει και έξω κάνει πολύ κρύο. Το άκρον άωτον της γκαντεμιάς μου είναι ότι ενώ στην αρχή είχαμε παραμείνει 2 στη σειρά μας, στην πορεία άρχισαν να μπαίνουν μέσα κάποιοι για να κοιμηθούν. Μεταξύ αυτών και οι 2 από τους 5 της σειράς μας. Και τσουπ! Εισβάλλει από την πίσω πόρτα και ο 5ος! Είμαστε η μοναδική σειρά με πλειρότητα! Ήμουν έξαλη με την κατάσταση και ειδικά με τον 5ο επιβάτη, που ήρθε και με στρίμωξε και με έβγαλε από την υποτυπώδη άνεση μου. Περιττό να πω ότι γι’αυτους το όλο γεγονός δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον και καμιά δτσφορία δεν εκδηλώθηκε ούτε καν στο βλέμμα τους. Είναι η καθημερινότητά τους. Καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού είχα στολίσει νοερά τον διπλανό μου με ότι βρησιά μου ερχόταν στο μυαλό μιας και τον θεωρούσα υπεύθυνο για τη δεινή μου θέση.

Σε κάποια από τις στάσεις κατέβηκε για να αγοράσει 2 ψάρια τηγανητά σερβιρισμένα σε εφημερίδα εκ των οποίων, όταν μπήκε στο λεωφορειάκι, μου πρόσφερε το ένα!

Καλύτερα να με είχε χτυπήσει κεραμίδα στο κεφάλι!!!

Με έπνιξαν οι ενοχές μου, που αυτός ο φτωχός άνθρωπος μου πρόσφερε από το υστέρημα του κι εγώ, από μέσα μου, του είχα σούρει τα εξ αμάξης!

Αυτοί είναι οι άνθρωποι της Αφρικής. Δοτικοί, φιλόξενοι, έτοιμοι να σε καλωσορίσουν με ένα “bonne arrivée” γεμάτο ενθουσιασμό και ζεστασιά. Θα κρατούσα βέβαια μια επιφύλαξη για τις πρωτεύουσες, όπου οι άνθρωποι εκεί έχουν απωλέσει την αθωότητα, που επικρατεί στην επαρχία, όπου κάθε πόρτα είναι ανοιχτή και όσο μετριοπαθές είναι το σπίτι, τόσο πιο ανοιχτή είναι η πόρτα.

Το Bobo Dioulasso είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας και βρίσκεται νοτιοδυτικά της πρωτεύουσας. Είναι ένα ισλαμικό κέντρο με μεγάλο εντυπωσιακό πήλινο τζαμί σουδανικής αρχιτεκτονικής ενισχυμένο με ξύλινες δοκούς που εκτείνονται έξω από την επιφάνεια του τοίχου.

Αν υπήρχε μόνο μια λέξη για να περιγράψει την Μπουρκίνα Φάσο, η “φιλοξενία” θα αρκούσε για να την περιγράψει. Η φιλοξενία είναι απαραίτητη για τον Burkinabè που πάνω απ ‘όλα επιθυμεί την ευημερία των ξένων που είχαν την τιμή να επισκεφθούν τη γη τους.