Μποτσουάνα – Botswana μια σχεδόν επίπεδη χώρα, περίκλειστη, χωρίς πρόσβαση σε θάλασσα με το μεγαλύτερο μέρος της ερήμου Καλαχάρι, με αχανείς αλυκές και άγρια ζώα.

Η Μποτσουάνα (Botswana), αποκαλείται επίσημα Δημοκρατία της Μποτσουάνας. Είναι περίκλειστη χώρα στη νότια Αφρική και συνορεύει με τη Νότια Αφρική, τη Ζιμπάμπουε, τη Ζάμπια και τη Ναμίμπια. Είναι μια από τις πιο αραιοκατοικημένες χώρες στον κόσμο, γεγονός που έχει να κάνει με το ότι το 70% περίπου της έκτασης της καλύπτεται από την έρημο Καλαχάρι.

Υπήρξε βρετανικό προτεκτοράτο και κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1966.

Η οικονομία της Μποτσουάνα είναι στενά συνδεδεμένη με την οικονομία της Νότιας Αφρικής και σε αυτήν κυριαρχούν τα ορυκτά (κυρίως διαμάντια), ο τουρισμός και η κτηνοτροφία. Μεγάλο μέρος της χώρας καλύπτεται από άγρια φύση και αποτελεί τουριστικό πόλο έλξης.

Νοικιάζουμε ένα SUV (η οδήγηση γίνεται με τον αγγλικό τρόπο στα αριστερά) από το Γιοχάνεσμπουργκ στη Νότια Αφρική και διανύουμε τα 330χλμ. περίπου μέχρι την πρωτεύουσα της Μποτσουάνα, Γκαμπορόνε (Gaborone). 

Όπως οι περισσότερες αφρικανικές πρωτεύουσες δεν έχει κάτι ενδιαφέρον να επιδείξει.

Το αυτοκίνητο, που νοικιάσαμε για το οδοιπορικό μας.

Το Mokolodi Nature Reserve είναι το πιο κοντινό πάρκο έξω από την πρωτεύουσα μόλις 12χλμ., και μπορείς να οδηγήσεις μόνος σου μέσα στο πάρκο. Προσφέρει περιπάτους με οδηγό, σαφάρι με άλογα, παρακολούθηση ρινόκερων, παρακολούθηση καμηλοπάρδαλης, βόλτες με εκπαιδευμένους ελέφαντες και μπορείς, επίσης, να επισκευθείς ένα ανεξάρτητο σημείο του πάρκου, όπου έρχεσαι σε άμεση επαφή με τσιτάχ. Έχεις τη δυνατότητα να τα αγγίξεις, να τα χαϊδέψεις. 

Είναι οι λευκοί ρινόκεροι.

Διάφορα είδη αντιλόπης

Φακόχοιρος – Warthog

Γκνου

Περνάμε στην προστατευμένη περιοχή των τσιτάχ.

Αποτελείται από παραποτάμιο έδαφος διάσπαρτο με βραχώδεις λόφους, με την πολύ γραφική λίμνη Gwithian και τον παρακείμενο χώρο για πικνίκ. Εκεί σταματήσαμε να απολαύσουμε το γεύμα μας μέσα στη φύση.

Στη λίμνη Gwithian στο πάρκο Molokodi 

Συνεχίζουμε την πορεία μας βόρεια με σκοπό να επισκευθούμε κάποια πάρκα της χώρας και από ‘κει να εισέλθουμε στη Ναμίμπια.

Περνάμε το Serowe (315χλμ.) και συνεχίζουμε δυτικά στο χωριό Letlhakane.

Στο Letlhakane και λίγο πιο βόρεια στην Orapa βρίσκονται μερικοί από τους μεγαλύτερους αγωγούς εξώρηξης διαμαντιών.

Κατευθυνόμαστε προς το χωριό Mmatshumo κι από εκεί μπαίνουμε σιγά – σιγά στο Makgadikgadi Pans National Park https://www.info-botswana.com/activities-and-places-of-interest/makgadikgadi-nxai-pans/makgadikgadi-pans-national-park. Είναι μια αλυκή – με έκταση 3.900 χιλιομέτρων. Βρίσκεται στη μέση της ξηρής σαβάνας της βορειοανατολικής Μποτσουάνα. Ήταν κάποτε η μεγαλύτερη έκταση γλυκού νερού στον πλανήτη. Σήμερα, είναι μια από τις μεγαλύτερες αλυκές στον κόσμο. Ονομάζονται τηγάνια (pans). Βρίσκεται νοτιοδυτικά του Δέλτα του Οκαβάνγκο και περιβάλλεται από την έρημο Καλαχάρι.

Η βλάστηση στην Καλαχάρι είναι ποώδης.

Μέσα στο pan υπάρχει το Kubu Island. Μέσα στην απεραντοσύνη του τηγανιού ένα μικρό νησί με Bao Bab, αυτά τα υπέροχα αφρικανικά δέντρα, που μοιάζουν να έχουν φυτευτεί ανάποδα με τις ρίζες προς τα πάνω.

Προσεγγίζοντας στο Kubu Island

Δέντρα  Bao Bab

Ο κύριος στόχος της επίσκεψης στο Εθνικό Πάρκο Makgadikgadi είναι να βιώσετε την πραγματική και απόλυτη απομόνωση. Σουρεαλιστικά τοπία τόσο απέραντα, που μπορείτε να δείτε την καμπυλότητα της γης. Είναι ένα σκληρό και αραιό τοπίο, αλλά είναι όμορφο στην ερημιά του. Εδώ, λοιπόν, ίσως περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, θα σας χτυπήσει ένα αίσθημα απόλυτης, θαυμαστής, απομόνωσης.

Εμείς την νιώσαμε πραγματικά στο πετσί μας. Στο Ntwetwe Pan, το μεγαλύτερο από τα δύο τηγάνια του Makgadikgadi. Ήταν το 2008 και ότι είχαν κάνει την εμφάνιση τους τα navigators. Θεωρώντας ότι είναι καλά χαρτογραφημένα τα μονοπάτια μέσα από το pan, ξεκινήσαμε απογευματάκι πια να το διασχίσουμε για να φτάσουμε στην Gweta. Έλα, όμως, που δεν ήταν τόσο ενημερωμένο το σύστημα του navigator και βολοδέρναμε μέσα στο pan. Είχε αρχίσει να νυχτώνει και φυσικό είναι να χάσουμε τον προσανατολισμό μας ελλείψει ηλιακού φωτός. Ευτυχώς το navigator λειτουργούσε ως πυξίδα τουλάχιστον και μετά από μια ταλαιπωρία, ανησυχία και ανασφάλεια είδαμε φώτα στο βάθος. Ήταν η Gweta! 

Εκεί που τελειώνει ο ορίζοντας. Ntwetwe pan.

Στην πισίνα και στο μπαρ του ξενοδοχείου στην Gweta.

Επόμενος προορισμός είναι η πόλη Maun. Αφετηρία των εξερευνήσεων και των σαφάρι στην περιοχή του δέλτα του Okavango και του πάρκου Moremi Game Reserve https://www.info-botswana.com/regions/moremi.

Εισερχόμαστε στο πάρκο με το νοικιασμένο SUV και την αγωνία αν θα καταφέρει να ανταπεξέλθει στους αμμώδεις δρόμους του πάρκου. Είχαμε κάνει τη βλακεία να μη νοικιάσουμε καθαρά 4Χ4 αυτοκίνητο για χάρη της άνεσής μας. Λάθος! Το αυτοκίνητο, σ’αυτές τις περιπτώσεις, πρέπει να νιώθει άνετα στους δρόμους που πατά!

Πολλά σημεία του δρόμου έχουν παχύ στρώμα άμμου και αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε τη λάθος επιλογή μας!

Έχουμε, φυσικά, ενθουσιαστεί με ό,τι αντικρίζουμε. Είναι άκρως γοητευτική η άγρια ομορφιά της φύσης, που διανθίζεται από τα διερχόμενα ζώα. 

Είναι σαφείς οι οδηγίες για όσους μπαίνουν στα πάρκα γενικώς. Προσεγγίστε με προσοχή. Μην κάνετε καμία περιττή κίνηση ή θόρυβο και να είστε έτοιμοι να οδηγήσετε γρήγορα εάν εμφανιστούν προειδοποιητικά σημάδια (εάν, για παράδειγμα, ένας ελέφαντας στραφεί με το κεφάλι προς το μέρος σας και χτυπήσει τα αυτιά του). Να θυμάστε ότι σχεδόν οποιοδήποτε άγριο πλάσμα μπορεί να είναι επικίνδυνο αν τρομάξει, εκνευριστεί ή, το πιο σημαντικό, στριμωχτεί. Έχουμε σταματήσει σε κάποιο σημείο, έχουμε κατέβει από το αυτοκίνητο (αν και οι οδηγίες εκτός των παραπάνω λένε πως δεν πρέπει να κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο μέσα στο πάρκο γιατί αυτό μπορεί να αποβεί επικίνδυνο.

Αφού έχουμε φωτογραφίσει, ό,τι μας κίνησε το ενδιαφέρον, ξαναμπαίνουμε στο αυτοκίνητο για να προχωρήσουμε πιο βαθεία μέσα στο πάρκο. Αδύνατον!

Το αυτοκίνητο έχει πεισμώσει σθεναρά. Έχει κατσικωθεί σε ένα σημείο και σε κάθε προσπάθεια να το επαναφέρουμε στην τάξη αυτό μας “φτύνει” άμμο μπήγοντας τα ροδάκια του όλο και πιο βαθειά σ’ αυτή.

Μας νίκησε το πείσμα του και το αφήσαμε προσωρινά στην ησυχία του προσπαθώντας να βρούμε έναν άλλο τρόπο να το κάνουμε να κινηθεί. 

Πέσαμε στα τέσσερα κάνοντας φτυάρια τα χέρια μας για να απεγκλωβίσουμε τις ρόδες από την άμμο, να βάλουμε ξερόκλαδα για να δημιουργήσουμε ένα σταθερό έδαφος αλλά κι αυτό ήταν ελάχιστο. 

Η μόνη μας ελπίδα είναι να περάσει κάποιο αυτοκίνητο για να ειδοποιήσουμε τους υπεύθυνους του πάρκου να μας απεγκλωβίσουν.

Ένα βαρύ όχημα, χρησιμοποιώντας ιμάντες, μας έβγαλε από την μαλακή άμμο και μας μετέφερε σε πιο σταθερό έδαφος.

Ήταν πλέον σαφές ότι έπρεπε να κινηθούμε πιο προσεκτικά και να αποφεύγουμε τα πολύ αμμώδη μονοπάτια.

Ξεκινήσαμε πάλι να περιφερόμαστε μέσα στο πάρκο και να απολαμβάνουμε τη φύση και τα ζώα.

Ζέβρες, αντιλόπες, καμηλοπαρδάλεις, ελέφαντες, λιοντάρια….

Ένα για την ακρίβεια έχει αράξει κάτω από ένα δέντρο στην άκρη του δρόμου και αναπαύεται.

Χαμηλώνουμε ταχύτητα για να μπορέσουμε να το θαυμάσουμε και να το φωτογραφίσουμε, φυσικά, χωρίς να σταματήσουμε προς αποφυγή νέου κολλήματος. 

Δεν το αποφεύγουμε λίγο πιο κάτω!!! Δεν έχουμε απομακρυνθεί ούτε 50μ. από το λιοντάρι πίσω μας. Μετά από μια μικρή σύσκεψη για το πως πρέπει να ενεργήσουμε, αποφασίζουμε να βγούμε οι 4 από τους 5 της παρέας (αναγκαστικά – τι αναγκαστικά; Μακάρι να με ανάγκαζαν κι εμένα να μείνω μέσα στο αυτοκίνητο σ’ αυτή την περίπτωση – παρέμεινε ο 5ος, ο οδηγός). Έπρεπε να σπρώξουμε το αυτοκίνητο για να ξεκολλήσει.

Ευτυχώς ξεκόλλησε γρήγορα. Βγάλαμε φτερά στα πόδια μας για να προλάβουμε να μπούμε στο εν κινήσει αυτοκίνητο. Είχαμε αφήσει και τις πόρτες ανοιχτές για να μη χάσουμε χρόνο στο να μπούμε.

Εκείνη την ώρα πέρασαν 2 οχήματα (πιο εξειδικευμένα για τις περιστάσεις) με τουρίστες, τους οποίους συναντήσαμε το βράδυ στο κατάλυμα.

Μας εξηγούσαν πως δεν πίστευαν στα μάτια τους όταν αντίκρισαν αρχικά το λιοντάρι δίπλα στο δρόμο και μετά 4 παλαβούς έλληνες να σπρώχνουν το SUV να ξεκολλήσει. 

Θεωρώ ότι το θέαμα, που τους προσφέραμε, θα έμεινε ανεξίτηλο στις αναμνήσεις τους από το πάρκο.

Έχουμε φτάσει στην τελική ευθεία για να μπούμε στη Ναμίμπια από το Βορρά και από την περιοχή Caprivi Strip, τη στενή επέκταση της Ναμίμπια, που εκτείνεται περίπου 450 km από τη βορειοανατολική γωνία του κύριου τμήματος της χώρας προς τα ανατολικά μέχρι τον ποταμό Zambezi.

Από το πάρκο φτάνουμε λίγο πριν τα σύνορα στη Sepupa, που βρίσκεται κοντά στο Δέλτα του Οκαβάνγκο.

Χωριά και άνθρωποι, που συναντάμε στη διαδρομή.

Γυναίκες της φυλής Χερέρο. Οι Χερέρο ήταν μια φιλήσυχη φυλή νομάδων κτηνοτρόφων, που από το 17ο αιώνα κινούνταν μεταξύ Αγκόλας, Μποτσουάνα και Ναμίμπια.

Στα σύνορα διαπιστώνουμε πως έχει γίνει λάθος και δεν έχουμε βίζα για την Ναμίμπια!!!

Πρέπει να επιστρέψουμε στην Gaborone για την έκδοση της βίζας. Ε, τι είναι 1.300χλμ. λάθους!!!

Αλλαγή σχεδίων και αφού επιστρέφουμε στην πρωτεύουσα και εφοδιαζόμαστε με τις απαραίτητες βίζες θα μπούμε στη Ναμίμπια από τα Ανατολικά διασχίζοντας την έρημο Καλαχάρι.

Θα σας συναντήσω στα σύνορα για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας στη Ναμίμπια.

https://wetravel.gr/botsouana-i-elvetia-tis-notias-afrikis-botswana/